Heartbeat [hunhan]

(c): Harino

Tytuł: Heartbeat
Pairing: hunhan
Rating: G
Gatunek: dramat, AU
Beta: Enji (najlepsza beta ever! ;;; v ;;;)
Ostrzeżenia: śmierć jednego z głównych bohaterów
Od autora: Mój pierwszy i o s t a t n i  dramat, przysięgam. To nie na moje nerwy. Mam zbyt miękkie serce. ; v ; Aczkolwiek jestem zdziwiona, że tak gładko mi szło, bo ostatnie trzy strony same się napisały w jeden dzień. Nie mam pojęcia jakim cudem. Pisałam, pisałam, a wieczorem stwierdzam, że przede mną ostatni (najgorszy ._.) akapit. Trochę nie byłam przekonania co do takiego zakończenia, ale się przemogłam i nie zmieniłam. Enjoy? Ja przepraszam... ;;;; u ;;;;


            Wszyscy mówią, że Czas leczy rany. Że to właśnie Czas pozwala nam zapomnieć o kimś, kogo straciliśmy. Że potrzeba Czasu, by kogoś dobrze poznać. Że tylko dzięki Czasowi możemy pokochać innego człowieka.

            Był wyjątkowo deszczowy, wtorkowy poranek. Godzina ósma nadchodziła wielkimi krokami, a Luhan w biegu poprawiał skórzaną torbę, która co chwilę zsuwała się z jego drobnego ramienia, drwiąc w myślach z ludzi, którzy tak naiwnie wierzą w czas. Czuł obrzydzenie na sam dźwięk tego słowa. Kojarzyło mu się tylko z żalem. Jego matka wciąż powtarzała, że z czasem będzie czuła się coraz lepiej. Zakłamana, wprowadzała w tę pułapkę wiary także i jego.

            Ściągnął z głowy czarną beanie i odgarnął rude kosmyki grzywki, opadające na jego oczy, gdy stał już w szpitalnym holu i kłaniał się przechodzącym obok niego pielęgniarkom.

            Zacisnął palce na torbie i zamknął oczy, modląc się, by zmierzający w jego kierunku wysoki blondyn nie zabił go na miejscu.

- Siódma trzydzieści, Luhan! Siódma trzydzieści! – usłyszał tuż przed swoją twarzą i jedna, jedyna myśl, która przeszła mu wtedy przez głowę to ,,Już po mnie’’.

- Autobus mi uciekł. Przepraszam, Yifan. To naprawdę już się nie powtórzy, przyrzekam… - skulił się nieco w akcie skruchy, aby jakoś udobruchać swojego przełożonego. Był w pełni świadomy, że to, iż Kris jeszcze go nie wyrzucił, to dar niebios. Każdy inny pracodawca wywaliłby go na zbity pysk.

- Masz pacjenta. Wszystkie dane są już w gabinecie.

            Otworzył drzwi, na których wisiała plakietka z jego nazwiskiem i wszedł do środka razem z Minseokiem i Jongdae, którzy pojawili się nagle obok niego, nie wiadomo skąd. Xiumin od razu rozłożył się na czarnym, skórzanym fotelu na kółkach, stojącym przy biurku, a Chen za to dopadł leżące na nim papiery.

- Naprawdę nie macie co robić? – westchnął cierpiętniczo, odkładając nieco mokry płaszcz na wieszak.

- W sumie… W sumie to nie. Wiesz jaki jest Kris. Nie da świeżo upieczonym lekarzom żadnego ciężkiego przypadku, bo jeszcze zabijemy mu pacjenta. Jakąś poobijaną pierdołę też nie, bo ,,jesteśmy na to zbyt ambitni’’. Kretyn. – Jongdae uśmiechnął się idiotycznie i wrócił do przeglądania trzymanych w ręku kartek.

 - So… W najgorszym wypadku wylądujecie na ostrym dyżurze. Ja mam już pacjenta. – wywrócił oczami, zakładając kitel. Podszedł do przyjaciela i wyrwał mu papiery z rąk.

- Ano, wiem. Fajny chłopaczek. Trochę młody, ale fajny.

            Nie skomentował tej jakże złotej myśli Chena. Wykopał kolegów z gabinetu, samemu udając się do miejsca, w którym leżał… Oh Sehun?

            Salę nr 178 zajmował przystojny, młody chłopak o blond włosach i – to nawet on musiał przyznać – ślicznym uśmiechu, którym obdarzał parę siedzącą przy jego łóżku; zapewne rodziców. Lekarz poczuł nieprzyjemny, wręcz bolesny – nie tyle fizycznie, co psychicznie – ucisk w klatce piersiowej na wspomnienie o chwilach spędzonych z obojgiem rodzicieli.

- Dzień dobry. Jestem Luhan, lekarz prowadzący. Jak się czujesz? – zapytał, wciąż studiując historię choroby Sehuna, a potem spojrzał na niego, by jeszcze raz dokładnie mu się przyjrzeć.

- Już lepiej, ale bóle w klatce piersiowej dopiero ustają, mimo że leki podali mi już jakieś półgodziny temu – odpowiedział bez wyrzutu, taksując medyka wzrokiem. Miał przyjemną dla oka twarz.

- Doktorze, czy to coś poważnego? – wtrąciła się kobieta siedząca przy łóżku, gdy przytaknął na odpowiedź chłopaka. Ścisnęła mocniej dłoń swojego – jak przypuszczał – syna, a na jej twarzy malowała się ogromna troska, co z kolei wywołało kolejne ukłucie w sercu Luhana.

- Jeszcze nie wiem, proszę pani. Dopiero po wykonaniu najważniejszych badań będę w stanie powiedzieć coś więcej. Państwo jesteście rodzicami Sehuna, tak? – zrobił pauzę, spoglądając to na blondyna, to na parę siedzącą obok. Mężczyzna skinął głową na potwierdzenie. – Czy ktoś z państwa lub z rodziny cierpiał na choroby serca? Pytam, ponieważ bóle w klatce piersiowej mogą mieć podłoże kardiologiczne.

            Rodzice w odpowiedzi zaprzeczyli, więc Luhan opuścił salę, aby zlecić Chanyeolowi przeprowadzenie podstawowych badań.

* *

- Kardiomiopatia przerostowa – padła diagnoza z ust młodego lekarza, stojącego nieopodal drzwi. Wraz z jego słowami, podpierająca się przy łóżku matka Sehuna upuściła trzymany w dłoniach kubek z kawą. Jedyną rzeczą, której nienawidził w tej pracy, były postawiane diagnozy, które niekiedy niszczyły chęci do walki chorym i ich rodzinom. – Jest jakieś 10% szans na to, że się mylę, jednak… Inna opcja wydaje mi się być niemożliwa. Diagnozę wykluczy lub potwierdzi echokardiografia dwuwymiarowa, która wykazuje przerost lewej komory.

Spoglądając w tamtej chwili na Sehuna, ciężko było wyczytać z jego twarzy to, jak przyjął wiadomość o swojej chorobie. Jego ciemne oczy wpatrywały się w tylko jemu znany punkt, gdzieś w głębi pomieszczenia. Jedynie dłonie zaciśnięte na białej, szpitalnej pościeli mogły powiedzieć coś obserwatorowi.

- Mogłabyś zostawić nas na chwilę samych? Proszę, mamo… - zwrócił się do matki, odchrząkając, żeby pozbyć się chrypki. – Umrę? – zapytał beznamiętnie, patrząc hardo na Luhana, gdy kobieta opuściła salę.

- Sehun, ja… Nie wykonałem jeszcze najważniejszego badania, więc jeszcze nic nie wiad…

- Przestań – syknął, nie pozwalając mu dokończyć. – Nie próbuj wzbudzić we mnie fałszywej nadziei, kiedy kilka minut temu mówiłeś, że na 90% to właśnie to.

- Część chorych na kardiomiopatię przerostową jest narażona na udar mózgu, niewydolność serca lub nagły zgon, ale… Ale to nie oznacza, że musi ci się to przytrafić. Tę chorobę można leczyć. Można przeprowadzić ablację, czyli kontrolowane uszkodzenie przerosłej mięśniówki. Można też ją usunąć. W marginalnych przypadkach można klasyfikować się też do transplantacji serca, ale to w najgorszym wypadku.

            Pogoda z każdym kolejnym dniem robiła się coraz bardziej deszczowa i ponura. Zupełnie jakby podzielała rozpacz rodziców i przyjaciół Sehuna, gdy wyniki echokardiografii dwuwymiarowej potwierdziły diagnozę postawioną przez Luhana.

            Sam diagnozujący również nie mógł się w ostatnich dniach pochwalić dobrym samopoczuciem. Suche żarty Chena teraz już w ogóle go nie śmieszyły. Prawdę mówiąc – nie śmieszyły go nigdy. Bardziej zabawne wydawało mu się być kretyństwo ich autora. 

            Sehun gasł z każdym dniem coraz bardziej, jakby miał obawy, że stanie się coś złego. Być może jego przeczucia były słuszne, bo jego stan pogarszał się z każdym dniem coraz bardziej, ale Luhan starał się wyprzeć myśli, że się o niego martwi. Przecież ten chłopak był tylko jego pacjentem, nie było takiej opcji, aby złe samopoczucie, które mu towarzyszyło, było sprawą złego stanu zdrowia Oh. Takie przepuszczenia były wręcz absurdalne.

            Sam pacjent nie mógł narzekać na szpitalną samotność, bo gdy jego rodzice – bądź jeden rodzic – odjeżdżali, przychodzili jego przyjaciele. Dwójka chłopców, na oko w wieku Sehuna. Jeden był dość wysoki o ciemnej karnacji i czarnych włosach. Drugi zaś trochę niższy, z jasnymi włosami i nieco rozczulającym uśmiechem.

            Luhan mijał ich właśnie, wychodząc z gabinetu Yifana, który oznajmił mu iście pocieszającą rzecz – że ma zostać na noc w szpitalu na wypadek, gdyby na nocnym dyżurze potrzebowaliby dodatkowego lekarza.

            Wizja nocy spędzonej w szpitalu wbrew pozorom wydawała mu się być całkiem dobra. Ostatnio cierpiał na bezsenność i naprawdę cieszył się, że dziś nie będzie musiał przekręcać się z boku na bok, poprawiać co chwila poduszkę i kołdrę przez kilka godzin tylko po to, by zasnąć na niespełna godzinę, może dwie.

            Wstąpił do sali, w której leżał Sehun, aby zapytać go jak się czuje i czy przypadkiem nie potrzebuje jakiś leków przeciwbólowych.

            Chłopak półleżał, grając na konsoli. Luhan musiał przyznać, że dziś wyglądał o niebo lepiej. Jego skóra wydawała się nie być już przesadnie blada, a oczy jakby nabrały blasku. Widać było, że obecność przyjaciół dobrze mu służy.

- Jak się dziś czujesz? – zapytał, chowając telefon do kieszeni kitla. Nie chciał spóźnić się na lunch z Junmyeonem i Chanyeolem.

- O dziwo lepiej niż ostatnio. – Sehun odetchnął głęboko i odłożył konsolę na szafkę stojącą przy łóżku, opadając na miękką poduszkę.

- To bardzo dobrze. Widać, że leki działają, ale i tak nie wyjdziesz stąd za szybko. Prawdopodobnie zrobimy ablację ze względu na stadium choroby i dopiero wtedy zobaczymy, co dalej  – uśmiechnął się do niego nieśmiało, a blondyn tylko przytaknął na znak, że rozumie. Luhan doszedł do wniosku, że nie ma co dalej drążyć tematu, bo Sehun najwidoczniej nie chce rozmawiać o swojej chorobie. Zapewne dopiero godził się z myślą, że ma chore serce, a Luhan doskonale go rozumiał. Będąc na jego miejscu – jemu też ciężko byłoby przyswoić taką wiadomość. – No nic, będę już szedł. Gdybyś czegoś potrzebował – pielęgniarki są do twojej dyspozycji. Ja w sumie też. – Wychodząc usłyszał perlisty śmiech Sehuna, który był prawdopodobnie odpowiedzią na jego ostatnie zdanie.

            Reszta dnia minęła nadzwyczajnie szybko i gładko. Sehun czuł się dobrze i tylko raz poprosił o coś na ból w klatce piersiowej, choć to znów wcale nie cieszyło Luhana. Mimo to w obecności blondyna starał się tego po sobie nie pokazywać, żeby nie martwić go niepotrzebnie.

            Wieczorem znów nie wiedział, co ma ze sobą zrobić. Kumple byli w domu, Yifan zajmował się papierami, a pielęgniarki nie wydawały mu się być najlepszymi kandydatkami do rozmowy, więc wypił kawę i postanowił zobaczyć, co u Sehuna.

- Nie śpisz jeszcze? – zapytał cicho, zamykając drzwi. Chłopak oddychał głęboko i ciężko – zapewne bóle w klatce piersiowej powróciły, więc zanim zajął miejsce na jednym z krzeseł stojących przy łóżku, wyciągnął z szufladki strzykawkę i lek przeciwbólowy, który wstrzyknął mu do kroplówki.

- Nie mogę spać, nie wiem czemu. Nocny dyżur, huh? Więc jutro cię nie będzie? Trafię jednorazowo w inne ręce? – blondyn spoglądał ukradkiem na swojego lekarza, bawiąc się własnymi palcami. Prawda była taka, że lubił na niego patrzeć. Luhan miał w sobie coś, co nie pozwalało Sehunowi oderwać od niego wzroku. Nie miał pojęcia, co to było i dlaczego tak na niego działało.

- Rano przyjdzie do ciebie doktor Junmyeon, bo ja przychodzę po prostu na późniejszą godzinę. – Luhan przeniósł wzrok na swoje dłonie od razu po tym, jak ich spojrzenia się spotkały. Nie wiedzieć czemu, ten kontakt wzrokowy spowodował dziwny ucisk w okolicach jego brzucha. Może dlatego, że Sehun patrzył na niego tak przenikliwie? Kto wie.

- Czemu akurat medycyna, co? Od dziecka chciałeś leczyć innych ludzi? – blondyn zręcznie zmienił temat, chcąc odwrócić uwagę Luhana od swojej choroby. Nie chciał już o niej rozmawiać, to go męczyło. Za to chciał się dowiedzieć czegoś o swoim lekarzu prowadzącym.

- Nie, nie. Wcześniej chciałem być tancerzem. Dopiero po… - zrobił pauzę, aby pozbyć się guli, która nagle znalazła się w jego gardle. Naprawdę ciężko było mu to z siebie wydusić. – Dopiero po śmierci mojej matki zapragnąłem być lekarzem i ratować ludziom życie. Byłem pewien, że gdyby tamci, którzy wtedy ją leczyli, postarali się bardziej, moja mama by żyła. Dlatego właśnie chciałem zostać dobrym lekarzem. I mam nadzieję, że wkrótce nim będę. – Sehun spojrzał na Luhana i pożałował, że w ogóle pytał, kiedy zobaczył smutek malujący się na twarzy lekarza. – A ty?

- To bardzo dobry szpital. Widać, że daje ogrom możliwości, więc na pewno się w nim nie zmarnujesz i osiągniesz swój cel. Ja? Ja chcę być dobrym fotografem. Uwielbiam robić zdjęcia, bo to jedyny sposób na namacalne uchwycenie chwili. Smutku, radości, łez szczęścia lub rozpaczy. Niemal wszystko – Luhan nabrał ze świstem powietrza do płuc, ujrzawszy jak twarz Sehuna z każdym słowem się zmienia. Nagle zrobił się rozmarzony i całkiem odprężony, jakby zapomniał o swojej chorobie i wszystkich troskach, i problemach tego świata. – Chciałbym być dobrym fotografem, ale nie wiem czy dożyję tego momentu – zaśmiał się gorzko, nieco rozpaczliwie i zamknął oczy. Luhan przełknął ciężko ślinę, zaciskając pięści.

- Nie mów tak, Sehun… - miał ochotę złapać blondyna za rękę, by jakoś go wesprzeć, ale nie wiedział, czy jest to dobry pomysł.

            Już po chwili chęci podniesienia chłopaka na duchu wygrały ze zdrowym rozsądkiem i może to mogłoby wydawać się dziwne, że lekarz łapie swojego pacjenta – teoretycznie niczym nie różniącego się od innych – za rękę, ale Luhan nie myślał o tym, kiedy jego dłoń delikatnie złapała tą, która należała do Sehuna. Blondyn spojrzał na niego ciepło i zacieśnił uścisk, gładząc subtelnie kciukiem wierzch dłoni lekarza.

            Obydwóm oczy świeciły się niczym dwie pary małych iskierek, gdy trwali w ciszy przez… Minutę, pięć, piętnaście? A może godzinę lub dwie? Tego chyba żaden z nich nie wie.

Luhan nie całkiem wiedział, kiedy ich rozmowy nabrały intymnego stosunku. Kiedy zaczęli rozmawiać codziennie o rzeczach coraz bardziej prywatnych. Kiedy uścisk ich dłoni stał się czymś na porządku dziennym, zupełnie naturalnym. Nie wiedział, kiedy stracił obiektywizm.

            I kiedy wydawało się już, że stan Sehuna się polepsza - choroba przybrała na sile.

* *

- Musisz to zrobić, Kris – syknął na swojego przełożonego, spoglądając na niego gniewnie. – Przecież się kwalifikuje. On potrzebuje tego przeszczepu, rozumiesz? Potrzebuje.

- Na serce, które miałby dostać czekają dziesiątki umierających osób. Z tego, co mi wiadomo, Sehun nie umiera – Yifan oparł się bardziej o fotel, na którym siedział i zmrużył oczy. Pozostawał nieugięty.

- To powiedz to jego rodzicom i przyjaciołom, że ich syn i kolega nie dostanie serca, bo JESZCZE nie umiera – położył nacisk na słowo ,,jeszcze’’, aby podkreślić jego znaczenie i zacisnął pięści.

- Miałeś chyba na myśli: ,,To powiedz to Luhanowi, jego lekarzowi, który gdzieś w drodze ze szpitala do domu zgubił swój obiektywizm względem pacjenta.'' – Kris spojrzał na niego z wyrzutem. Przymknąłby na to oko, gdyby Lu nie nalegał tak na przeszczep serca najszybciej jak to możliwe, podczas gdy Sehun może poczekać.

- Nie musisz mi o tym przypominać – rudzielec skulił się nieco, spuszczając wzrok. Doskonale wiedział, że nie powinien się tak zbliżać do swojego pacjenta. A raczej: ta bliskość nie powinna aż tak wpływać na stosunki Luhana do jego pracy.

            Koniec końców, Kris postarał się ustalić taką datę, która pasowałaby wszystkim, ale Luhan i tak był niezadowolony. Mimo to nie odezwał się ani słowem po tym, jak Yifan oświadczył mu, że jeśli będzie naciskał to Junmyeon zostanie lekarzem Sehuna.

            Od tego momentu spędzał z blondynem jeszcze więcej czasu. Chciał mu pomóc psychicznie przygotować się na tak poważny zabieg. Zdążył też poznać jego przyjaciół. Baekhyun i Jongin byli naprawdę sympatycznymi osobami.

            Przez te kilka tygodni Luhan zdążył przywiązać się do Sehuna na tyle, żeby zacząć się bać zabiegu blondyna równie mocno, co jego przyjaciele i może nawet rodzice.

            Siedział właśnie w gabinecie Krisa razem z Minseokiem i Chanyeolem, wezwani – jak zwykle – na potrzebę jakiejś błahostki. Myślami był w sali numer 178 razem z Sehunem. I w momencie, gdy Yifan zaczynał swój wywód na temat którego Luhan nie pamiętał, czarne urządzenie w prawej kieszeni jego kitla zapiszczało, a on nie czekając na nic, ruszył biegiem na piętro.

            Pomieszczenie wypełniał głuchy dźwięk maszyny, rozgorączkowane głosy pielęgniarek i chyba Junmyeona, który właśnie zmierzał do łóżka z defibrylatorem. Zaprzestał jednak po kilku razach, a Luhan całkiem stracił kontakt z rzeczywistością, gdy usłyszał, że to już nie pomoże.

            Rzucił się w stronę Sehuna, samodzielnie robiąc masaż serca, pomimo że wszyscy mówili mu, żeby przestał.

- Koniec, Luhan. Wystarczy. Czas zgonu: 14:31  – usłyszał jeszcze, zanim pociemniało mu przed oczami. Po prostu klęknął przed łóżkiem Sehuna i złapał jego dłoń, prosząc, żeby się obudził. Płakał, nie zdając sobie z tego sprawy, błagając los, aby to wszystko okazało się tylko snem.

            Teraz będzie musiał zrobić coś, z czego tak zawzięcie drwił przez ostatnie lata – uwierzyć, że Czas leczy rany.

(...) Lecz bezsilność trzyma mnie w płaczu
Przez wieczność
(...) Przeszłość nie ma serca
Przyszłość nie istnieje (...)[1]

[1] - kawałek wiersza pt. Watashi autorstwa Nemuri Negativist
Dziękuję ślicznie, że pozwoliłaś mi na ,,pożyczenie'' tego kawałka~ .3.