2. Purpurowa wstążka [hunhan]

Miał być two shot, wyjdzie trzyczęściowe coś (prawdopodobnie) z bonusowym epilogiem. Po prostu zbyt wiele pomysłów na rozwinięcie akcji wpada mi ostatnio do głowy, by zmieścić to w dwóch częściach, ponieważ wiem, że długie teksty mimo wszystko zazwyczaj męczą czytelnika. Chyba, że pomysłów znów przybędzie. Wtedy będzie liczyło jeszcze więcej części.

,,Jeden z najpiękniejszych, jakie widziałem'' – to słowa, które w pierwszej chwili przyszły na myśl blondynowi. Chyba nawet cisnęły mu się na usta, ale wolał je przemilczeć i zostawić tylko w swoim umyśle. Uważał, że były zbędne, całkowicie niepotrzebne oraz nie wypadało ich wypowiadać. Mimo wszystko były najprawdziwszą prawdą. Sehun czuł, że uśmiech, którym zaszczycił go Chińczyk był szczery i może to było w nim najpiękniejsze? Szczerość. Oh zawsze ją sobie cenił. W czynach, uśmiechach, słowach.

            Pochylił się, o mało nie opierając brody na ramieniu Luhana, którego twarz za to odwróciła się nieznacznie w stronę jego własnej. Ich spojrzenia spotkały się w tym samym momencie, kiedy obaj wstrzymali powietrze, czując, że przekroczyli jakąś granicę, którą nieświadomie wytyczają każde nowopoznane osoby. Buzia Chińczyka, która zupełnie nie odzwierciedlała jego wieku, znalazła się jeszcze bliżej twarzy Sehuna, który chyba nieświadomie czekał na dalszy tok wydarzeń. Nie wiedział, czy zareagować czy poddać się chwili, ale nim zdążył zrobić coś lub nic, telefon w jego torbie zadzwonił parę razy.

            Zamrugał kilkukrotnie, patrząc w oczy chłopaka, a potem uśmiechnął się delikatnie. – Jesteś już naprawdę blisko – wciąż szeptał, a potem niezwykle powolnie odsunął się od chłopaka, który zaraz po tym odwrócił się do niego plecami. Sam blondyn odszedł w kąt, by sprawdzić wiadomość, którą otrzymał.

            Luhan zacisnął usta oraz zęby i ściągnął brwi do siebie. Czuł nieprzyjemne skurcze w żołądku i nie wiedział, czy to dlatego, że jedynym jego posiłkiem tego dnia było zjedzone rano jabłko czy to z jakiegoś rodzaju zdenerwowania.

            Oparł się o ścianę, obserwując jak Sehun zbiera rzeczy, a potem skina do niego głową, mówiąc, że musi już iść, zobaczą się jutro i wychodzi z sali. Wciąż padało – jak zauważył, a blondyn chyba nie miał ze sobą parasola. Będzie szedł do domu w taki deszcz?

            Wzruszył ramionami i sam wyszedł, kierując się do szatni, by przebrać się i uciec do własnego mieszkania. Wychodząc, minął jedną z pań sprzątających tą część szkoły, więc ukłonił się nisko i pobiegł tam, gdzie zmierzał. Idąc jednym z korytarzy, z którego okien można było mieć widok na wejście do szkoły, zobaczył Sehuna stojącego pod parasolem z jakąś wysoką dziewczyną z idealnymi, krótko obciętymi, brązowymi włosami i miłym dla oka uśmiechem, który posyłała teraz w stronę stojącego przed nią Koreańczyka.

            Nieświadomie zatrzymał się na kilka sekund, a gdy zobaczył, że Sehun podświadomie przenosi wzrok na okno, w którym stał, ruszył pędem przed siebie. A raczej próbował, ponieważ czuł, że mimo obandażowania, każda rana na jego nogach od nowa się przeciera, niszcząc to, co do tej pory zdążyło się zagoić.

            Oh pożegnał się z siostrą Jongdae, która chciała spotkać się z nim, by zapytać jak daje sobie radę sam, ponieważ przyjechała w odwiedziny do swojego brata, który opowiedział jej całą tę sytuację. Najpierw blondyn miał zamiar wykorzystać to, że dziewczyna jest samochodem i jechać z nią do domu, ale gdy tylko zobaczył w oknie Luhana - odechciało mu się. Postanowił na niego poczekać. Było mu zimno jak diabli, ale nawet nie pomyślał o tym, by wejść z powrotem do środka. Tak, tak. Typowe.

            W końcu, ku uldze Sehuna, drzwi otworzyły się, a po chwili mógł zobaczyć całkiem normalnie ubranego Luhana z jasnym parasolem ozdobionym czarnymi rysunkami w ręku. Chińczyk spojrzał na niego pytająco, będąc pewnym, że Oh albo wciąż rozmawia z tamtą dziewczyną, albo już poszedł z nią do domu. Zobaczenie go przed wejściem do szkoły, czekającego najprawdopodobniej właśnie na Luhana, było naprawdę miłym zaskoczeniem.

            Chłopak otworzył parasolkę i zaprosił pod nią Sehuna, który z chęcią skorzystał. Chińczyk mimo wszystkich myśli, które aktualnie go dręczyły, postanowił nie pytać o kobietę, z którą stał wcześniej blondyn. W końcu to de facto nie była jego sprawa.

            Deszcz wzbierał na sile z każdym metrem, który pokonywali. Mimo osłony ich ubrania zaczynały robić się mokre. Luhan czuł się zobowiązany do zaproszenia chłopaka do siebie choćby na chwilę, by napić się ciepłej herbaty, ponieważ był przekonany, że do jego mieszkania jest o wiele bliżej. Sehun przystał na jego propozycję z uśmiechem na ustach.

            Mieszkanie Luhana było pięknie urządzone – tylko tyle Oh mógł powiedzieć, by opisać je w skrócie, ale zarazem dokładnie. Było dość minimalistycznie, a przeważające jasne kolory dodawały swojego rodzaju delikatności każdemu wnętrzu, w którym praktycznie nic się ze sobą nie kłóciło.

            Zrzucił z siebie mokrą bluzę, idąc za gospodarzem do kuchni pomimo tego, że chłopak upierał się, by został w salonie. Luhan polecił mu zajęcie jednego z krzeseł stojących przy wysokim stole, a sam podszedł do elektrycznego czajnika, by włączyć wodę na herbatę.

- Longjing, Huang Shan Mao Feng, Lu An Gua Pian? – zaczął wymieniać najlepsze, które zawsze przywozi mu babcia ze strony taty, będąc pewnym, że Sehun wybierze którąś z nich. Ku zaskoczeniu Chińczyka, Hun spojrzał tylko na niego jak na kretyna, jakby Luhan właśnie zaczynał mówić chińskie poematy, a nie nazwy herbat.

- Zwykłą czarną? – Chłopak zaśmiał się pod nosem na prośbę blondyna i sięgnął dłonią do tyłu szafki, by wyciągnąć pudełko najnormalniejszej, czarnej herbaty, która i tak nie była byle jaka, bo kupowana od jednego z najlepszych sprzedawców w stolicy. Cóż mógł poradzić, że był koneserem?

            Luhan oparł się dłońmi o blat, przysiadając na nim, wyczekując aż woda się zagotuje, odwracając tym samym twarzą do Sehuna, który stukał beztrosko palcami w pulpit stołu z jasnego drewna, parodiując perkusję i tworząc jakiś nieokreślony, ale trzymający się kupy rytm.

- Sam wszystko urządziłeś? – zapytał blondyn, mimo że panująca między nimi cisza nie była ani kłopotliwa, ani niezręczna czy też nie do zniesienia. Aczkolwiek wolał zacząć jakoś rozmowę. Rozejrzał się jeszcze raz po kuchni. Mała, ale naprawdę… Urocza? Z białymi ścianami i meblami w kolorze jasnego brązu oraz dodatkami o barwie pastelowej mięty. Brakowało tylko zwierzaka do nadania jej życia, którego – jak przypuszczał – Luhan nie posiadał. Zresztą, to całkiem zrozumiałe, patrząc na to, że większość dnia Chińczyk spędza w szkole.

- Huh? Nie, nie. To znaczy, po części. To głównie dzieło mojej cioci, która ma pojęcie w takich sprawach. Ja tylko podsuwałem swoje sugestie i mówiłem, co będzie w porządku – wytłumaczył, uśmiechając się słodko. W taki sposób, jaki wszyscy kochają.  

            Ciszę, która ponownie między nimi zapanowała, przerwał cichy dźwięk oznajmiający zagotowanie się wody. Luhan zalał nią dwie filiżanki, a potem podał jedną Sehunowi. Drugą postawił w miejscu, przy którym potem usiadł, stawiając uprzednio między nimi talerzyk z jakimiś ciastkami i przeprosił, że jest w stanie podać tylko to, ponieważ zazwyczaj jada bardzo mało słodyczy i nie kupuje ich regularnie. Blondyn przytaknął, dodając, że nic się nie stało, bo sam również nie je ich zbyt często, ale i tak poczęstował się jednym ciastkiem. Pili w ciszy swoje napoje, które ogrzewały ich zmarznięte ciała, a Oh przy okazji przyglądał się ukradkiem siedzącemu przed nim chłopakowi. Mimo że był starszy, jego twarz wyglądała trochę jak buzia osiemnastoletniego chłopaka, a nie mężczyzny po dwudziestce. Była w dodatku chuda, bardziej chuda niż powinna i zdobiły ją sińce pod oczami, które tak naprawdę widoczne były dopiero w tamtym momencie, gdy siedzieli pod oknem, z którego wpadało do środka mdłe światło słońca przebijającego się uparcie przez ciemne, deszczowe chmury, które zaczynały powoli znikać.

            - Myślę, że dokończę herbatę i będę się zbierał dopóki znowu nie zacznie padać – odezwał się, odwracając wzrok na szybę, byleby nie wpatrywać się tak uporczywie w Luhana.

- W porządku – zgodził się, obejmując szczelniej dłońmi porcelanową filiżankę. Jego zmarznięte dłonie wciąż łaknęły wszelkiego ciepła. Zaraz po tym, sięgnął do kaloryfera, by podkręcić go jeszcze bardziej, stwierdzając, że dzisiejsza noc może być wyjątkowo chłodna. – Masz daleko do domu? Mogę pożyczyć ci parasol, jeśli chcesz. Tak na wszelki wypadek – zaoferował. W końcu nie wiadomo, czy po drodze znowu nie spotka go deszcz.

- A jeśli jutro będzie ci potrzebny w drodze do szkoły?

- Nie szkodzi. Mama po ostatniej wizycie przypadkiem zostawiła swój, więc w razie potrzeby wezmę go.

            Obdarował Sehuna wdzięcznym uśmiechem, gdy powiedział, że pożyczy parasolkę. Potem obaj dopili swoje herbaty i blondyn wyszedł, zostawiając Luhana w chłodnym, pustym i cichym, zbyt cichym mieszkaniu. Tak jak przypuszczał – czekała go zimna i samotna noc. Może i już się przyzwyczaił, ale i tak wciąż tęsknił za towarzystwem. Nigdy nie narzekał na swoją samotność, ale po tych kilku latach spędzonych w stolicy, zaczął odczuwać potrzebę dzielenia z kimś swojego życia. Ale jego pasja w pewnym stopniu sama z siebie skazywała go na samotność. Nie miałby zbyt dużej ilości czasu dla drugiej osoby, skoro większą część każdego dnia spędzał na lekcjach.

            Sam wysoki blondyn o ładnych, brązowych oczach i wiecznie zimnych dłoniach również zaprzątał jego umysł. Chińczyk zastanawiał się czy aby na pewno nie pozwolił na zbyt dużo. Nie był potworem ani samolubnym gburem, który chciał robić na złość każdemu, kogo dopiero poznał. A nawet, gdyby miał taką ochotę, w przypadku Sehuna musiałby odpuścić ze względu na Minyeon i siebie również, ponieważ potrzebowali go i jego pomocy. Aczkolwiek miał wrażenie, że zbyt szybko przekroczyli pewną granicę i dystans, który powinien między nimi pozostać. Bariera, którą tworzył Luhan dotyczyła od zawsze wszystkich, nawet nauczycieli, a Oh tak szybko ją przełamał i to właśnie niepokoiło chłopaka. Nie chciał mieć potem problemów ani cierpieć tylko dlatego, że nie potrafił pozostać oziębły na dłużej. A najgorsze w tym wszystkim było to, że jutro nie mieli wspólnego treningu.

            Wcześniej jednodniowe przerwy od lekcji nie były niczym złym, może nawet skrycie się z tego faktu cieszył, ale teraz treningi z nim stały się jakiegoś rodzaju rutyną, a on sam zdążył przyzwyczaić się do Sehuna.

**

            Nikt nie lubi poranków. Luhan nie lubił ich dwa razy bardziej, ponieważ nie dość, że zawsze budził się sam, nie czując tego przyjemnego ciepła i obecności kogoś na drugiej stronie łóżka, to jeszcze miał wrażenie, że jakby na złość wszystkie jego mięśnie zaczynały naprawdę boleć dopiero rano.

            Wszedł pod prysznic, puszczając wodę, która powoli zaczynała ponownie obmywać poobcierane rany na jego nogach. Przełknął tylko ślinę, która nieznacznie mieszała się już z lecącą cieczą, będąc całkiem przyzwyczajonym do pieczenia obtarć. Korzystał z tego, że woda leciała na niego cały czas, mając jakiś pretekst do tego, by pozostawić zamknięte oczy. Nie chciał ich otwierać, widząc, że jeśli to zrobi – mimowolnie dojrzy swoje odbicie w prysznicowych ściankach. Nie miał najmniejszej ochoty na oglądanie samego siebie, po prostu nie.

            Po umyciu, czuł się lepiej – przynajmniej fizycznie. Obandażował obie stopy i przebrał się, a potem na szybko wysuszył włosy i wyszczotkował zęby. Jakieś piętnaście minut później wychodził już z mieszkania z kilkoma waflami ryżowymi w dłoniach – poranek jak każdy inny. Czuł, że jego życie najzwyczajniej w świecie przesiąkło monotonią.

            W holu głównym, niedaleko sekretariatu, zwyczajowo czekała Minyeon, która zawsze jakimś cudem docierała do szkoły wcześniej. Tamten dzień nie był wyjątkiem i jedynym, co mogło być nie tak jak zazwyczaj, było to, że Yixing stał razem z nią, mimo że każdego czwartku o tej godzinie dręczył się już na lekcjach z panią Jung.

            Sehun za to korzystał z dnia wolnego od wspólnej lekcji z uśmiechem na ustach. Mógł później wstać, a i tak zdążył jeszcze zrobić zakupy i odwiedzić Jongdae, mając potem do dyspozycji jeszcze parę godzin, które mógł spędzić przed telewizorem lub w Internecie z kotem na kolanach.

            Jednak z niewyjaśnionych przyczyn znalazł się w szkole baletowej godzinę przez rozpoczęciem swojego treningu. Co najważniejsze – nie przyszedł, by szybciej zacząć ćwiczyć, a by spróbować przekonać panią Jung szczenięcym spojrzeniem, aby pozwoliła mu wkraść się na jej lekcję, w której miał uczestniczyć ,,podopieczny’’ Koreańczyka. I Minyeon oczywiście. Kobieta zgodziła się, ponieważ Sehun miał mocny argument – chciał być na jednej z prowadzonych przez nią lekcji, by zobaczyć jak to wygląda w praktyce, co może stać się pomocne w przyszłych tygodniach.

            Luhan w swym fachu był niemalże perfekcyjny. Każdy jego krok był praktycznie idealny, trzymający wymagane normy, a może nawet wychodzący poza nie. Poruszał się niezwykle lekko i delikatnie niczym piórko, które może zostać zdmuchnięte przez każdy, nawet najsłabszy podmuch wiatru. Oh nie potrafił ukryć swojego zafascynowania, które towarzyszyło mu podczas przyglądania się temu niezwykłemu chłopakowi.

            Jego własny trening minął szybko. Sehun robił ogromne postępy z czego doskonale zdawał sobie sprawę. ,,Jongdae byłby dumny’’ – ta myśl zarówno dobijała go jak i podnosiła na duchu. Wiedział, że byłoby tak. Ba! Już jest, ponieważ blondyn na bieżąco mówi mu o swoich poprawach, ale z drugiej strony był załamany, że Kim nie może tu być razem z nim. Że nie mogą trenować razem, jak wcześniej.

            Westchnął ciężko i zwilżył wargi językiem, mówiąc sobie w myślach, że jeszcze kiedyś razem zatańczą, bo to w końcu tylko kwestia czasu aż Jongdae wróci do formy. Złapał swoją torbę, ruszając do wyjścia i w tym samym momencie, w którym przypomniał sobie, że nie oddał Luhanowi parasola, dobiegły go jakieś odgłosy z sali, w której chłopak zawsze ćwiczył ze swoją partnerką.

            Kierowany zwykłą, ludzką ciekawością, a może skrywaną nadzieją na spotkanie w środku Chińczyka, podszedł nieśpiesznie do drzwi i otworzył je nieznacznie. Omiótł wzrokiem całe duże i chłodne pomieszczenie i niezwykłe szczęście targnęło jego ciałem, gdy przy oknie zobaczył osobę, którą chciał tam ujrzeć. Uśmiech Sehuna ulotnił się równie szybko co pojawił, gdy blondyn dokładniej przyjrzał się Luhanowi i praktycznie przeraził się.

            Chłopak opierał się o dłońmi o ścianę, dysząc jak po przebiegnięciu stukilometrowego maratonu z opuszczoną głową. Słysząc dźwięk zamykanych drzwi, odwrócił się w ich stronę, by spojrzeć na Sehuna, a potem odwrócić wzrok. Na jego czarnym t-shirtcie widniały duże, mokre plamy potu, który (szpecił)dekorował również jego napiętą szyję, twarz i obojczyki, a sińce pod oczami i wklęsłe policzki były widoczne jeszcze bardziej wyraziście niż ostatnio, gdy Oh po raz pierwszy je zauważył.

            - Boże, Luhan! Co ty robisz? – zapytał z nicią wściekłości wyczuwalnej w głosie i podbiegł do Chińczyka, który wyglądał, jakby zaraz miał zemdleć. Dopiero teraz dojrzał, że jego baletki powoli zaczynały przesiąkać krwią, która zapewne sączyła się z nowopowstałych ran. Mimo to, wyglądał jakby bardziej nieznośne było zmęczenie niż prawdopodobny ból nóg.

- Mówiłeś, że już blisko, więc miałem nadzieję, że tym razem dam radę – syknął, jakby miał pretensje do Sehuna. – Ale nie dałem i chyba nigdy nie dam. – Jego twarz zmieniła swój wyraz na ostrzejszy. Blondyn widział, jak Luhan rozgląda się nerwowo po otoczeniu, zapewne chcąc coś uderzyć. Wolał zareagować zanim Chińczyk zrobi coś nieodpowiedzialnego. Złapał jego ramiona najdelikatniej jak potrafił, by przypadkiem nie sprawić mu dodatkowej boleści i spojrzał na niego błagalnie.

- Lu… - szepnął i zacieśnił uścisk na jego ramionach, widząc jak chłopak zaczyna się wyrywać. – Przestań!

            Han zamarł, unosząc do góry głowę, z kamiennym wyrazem twarzy. Spojrzał w ciemne tęczówki Sehuna, które w tamtej chwili wyglądały na jeszcze ciemniejsze i zacisnął usta w linijkę, zauważając, że go zdenerwował, a – jakkolwiek niesłychanie to brzmiało – nie chciał tego. Blondyn sięgnął dłonią do jego twarzy, by przeczesać jego wilgotne włosy w kolorze miedzi, odlepiając przy okazji pojedyncze kosmyki od jego czoła. – Jesteś blisko, ale to - tak samo jak balet - wymaga czasu. Nie osiągniesz efektów przez męczenie się i dręczenie swojego organizmu, a dzięki regularnym treningom, rozumiesz? – Przeniósł bezszelestnie swoją rękę na nadgarstek Luhana, sunąc przy okazji opuszkami palców po skórze chłopaka, co Chińczyk odczuwał bardziej jak dotknięcie jakiegoś puchu, a nie ludzkiej dłoni, a potem poprowadził go pod ścianę, przy której usiedli. – Wyglądasz makabrycznie. Jak śmierć.

- Och, dziękuję – odpowiedział ironicznie i odchylił głowę do tyłu. Wciąż nie mógł unormować oddechu.

- To nie miało cię urazić – wyjaśnił. – Po prostu… Yah, jak można doprowadzić się do takiego stanu? Jadłeś w ogóle coś dzisiaj? Ile godzin tu siedziałeś?

- Serio? – Luhan uniósł kpiąco brew na pytania, którymi obsypał go Sehun. – Nie wiem o czym mówisz, wyglądam tak jak zwykle tylko jestem wykończony. Prześpię się i będzie w porządku. Jestem tutaj od skończenia zajęć, czyli cztery godziny – odpowiedział, choć po drodze pogubił kolejność. Celowo. – Jadłem… Śniadanie. – Przyciszył głos. – Tylko nie pytaj o konkrety… - pomyślał.

- Co dokładnie jadłeś, huh?

- Zamierzasz mi matkować?

I cisza…

- Po prostu się o ciebie martwię. Naprawdę nie wyglądasz najlepiej. Musisz dbać o swoje zdrowie, jeśli nadal chcesz tańczyć… - powiedział blondyn, nawet nie zdając sobie sprawy, jaką burzę w głowie Luhana wywołały jego słowa. Jaka złość wypełniła każdą komórkę jego ciała.

- Nie śmiej mi mówić, co mam robić, by dalej tańczyć, Sehun – syknął. – Martwisz się o mnie? Martwisz się o mnie, będąc tu codziennie od kilku tygodni? Jeszcze nie zauważyłeś, jak wszyscy tutaj wyglądają? To wystarczy, bo musiałbyś ich poznać, by dowiedzieć się, że każdego dnia wstają tylko po to, by wypruwać z siebie życie na lekcjach. Każdy jest lub był w złym stanie zarówno psychicznym jak i fizycznym, zapamiętaj. Balet to nie taniec, z którym ty jesteś związany, wiesz? Twoje postępy zazwyczaj są chwalone. Nam wciąż powtarzają, że mogłoby być lepiej, że skoro osiągnęliśmy już to, damy radę iść do przodu, ćwiczyć tysiąc razy dłużej, ciężej i bardziej wytrwale – przerwał, by spojrzeć ukradkiem na Sehuna. Blondyn siedział całkowicie wyprostowany, z poważnym wyrazem twarzy, wsłuchany w każde jego słowo. Nie śmiał się ani nie kpił, co całkiem zaskoczyło Chińczyka. – Nawet nie wiesz, ile zdolnych osób rezygnuje, nie mając już siły na kontynuację. To przerażające, że osoby z największym potencjałem nie są w stanie wytrzymać nakładanej na nich presji, braku doceniania własnej pracy, zaczynając pałać nienawiścią do swojej osoby.

            Oh obserwował ze zdumieniem jak twarz Luhana się zmienia. Delikatniejsze, ukazujące mu swoje prawdziwe oblicze. Opowiadał o tym wszystkim z takim realizmem, że Sehun zastanawiał się, czy…

- Też przez to przechodzisz, Luhan? – Wraz z jego pytaniem, oczy Chińczyka zabłysnęły, jakby szkląc się, a z jego twarzy wreszcie można było cokolwiek wyczytać.

- Nie wiem – odpowiedział bez emocji. – Może? Nie mogę przełknąć praktycznie niczego od kilku dobrych tygodni. To coś znaczy?

To wyjaśniało jego sińce, drobną twarz i posturę, osłabienie, a zarazem sprawiało, że Sehun chciał się nim… Zaopiekować? Sprawić, by Luhan poczuł, że jest ktoś, kto docenia jego pracę, w kim może mieć oparcie, dla kogo może o siebie dbać.

- Więc… Tak tylko zapytam: Dlaczego ty nie zrezygnujesz?

- Czuję się w jakiś sposób zobowiązany do rozwijania tego, co od dziecka w sobie doskonalę. Podejrzewam, że pani Jung już opowiedziała ci wzruszającą historię moich początków, huh? – Blondyn przytaknął, a oczy chłopaka niemal krzyczały ,,wiedziałem’’. – Obiecałem sobie, że nie odpuszczę, by pokazać wszystkim, że się mylili, wyrabiając sobie o mnie własne, błędne zdanie. – Na dźwięk ostatnich słów, Sehun poczuł, jak skręca go w żołądku. Sam nie był lepszy, biorąc go za kogoś całkiem innego tylko na podstawie swoich przypuszczeń. – Poza tym, sam tego chcę. W dodatku Minyeon też odgrywa w tym dużą rolę.

- Jesteście blisko? – Oh zadał to pytanie, chyba nie całkiem zdając sobie z tego sprawę. Dopiero po kilku sekundach zorientował się o co zapytał. Poczuł, że jego policzki zaraz spowiją się czerwienią, ale nie było już odwrotu. Niestety nie posiadał umiejętności cofnięcia czasu. – W sensie, ty i Minyeon.

- Co? – Luhan uśmiechnął się słabo, unosząc opuszczoną głowę. – Nie tak blisko, jak myślisz. Nasze relacje są czysto przyjacielskie, może trochę braterskie. Traktuję ją jak przyjaciółkę i siostrę zarazem. Ona pokładała we mnie wiarę od samego początku, mam do niej nieograniczone zaufanie i jest mi strasznie bliska, jednak nic ,,takiego’’ nas nie łączy. Minnie ma chłopaka, z którym jest naprawdę szczęśliwa, dobrze im się układa, a ja… Nie lubię dziewczyn w ,,ten’’ sposób, – położył nacisk na słowo ,,ten’’, by podkreślić jego dosadność. – jeśli rozumiesz, co mam na myśli.

            Sehun przytaknął, posyłając Luhanowi piękny uśmiech. Z niewyjaśnionych przyczyn wiadomość, że Chińczyka i jego partnerkę nic nie łączy w pewien sposób go… Uspokoiła? Sprawiła, że w jakiś sposób mu ulżyło? Blondyn nie do końca potrafił to opisać, ale jedno było pewne – poczuł się lepiej, w dodatku może trochę bardziej pewnie. Jakieś dziwne uczucie kręciło się niebezpiecznie wokół jego serca, by w końcu nim zapanować, choć jego właściciel prawdopodobnie jeszcze nie zdawał sobie z tego sprawy.

            - Skoro już przy tym jesteśmy, to pozwolę sobie zapytać czy ty kogoś masz, hm?

- Nie – odpowiedział szybko. – Chyba jeszcze nie potrafię się odnaleźć w tym wszystkim. Nigdy nikt za bardzo mnie nie interesował, a kiedy zacząłem na poważnie tańczyć, chyba nie miałem już na to czasu.

            Oboje zamilkli. Zapewne każdy z nich wiedział, że - jak na relacje, które ich łączyły, a raczej praktycznie ich brak, ponieważ dopiero niedawno zaczęli się ze sobą porozumiewać w pokojowy sposób – rozmowa zeszła na dość intymny temat ich seksualności. Każdy miał prawo czuć się niezręcznie, co czyniło panującą ciszę jeszcze bardziej uciążliwą.

            O ile Sehun na zewnątrz wyglądał całkiem spokojnie, sprawiając wrażenie opanowanego, gdy obserwował bacznie siedzącego obok niego Chińczyka, którego stan wreszcie wracał do normy, w głowie blondyna panował istny chaos. Morze myśli zarówno za i przeciw pomysłowi, na który przypadkiem wpadł, wprawiło jego umysł w wierutny sztorm.

- Luhan? – szepnął, a jego głos jakby zawibrował, gdy opuszczając dłoń, otarł się opuszkami palców o wierzch ręki chłopaka, który odwrócił rozbiegany i już nieco nieprzytomny przez zmęczenie wzrok, zdobywając się na ciche ,,hm?’’. – Chcę cię o coś… Poprosić? Może to trochę nietypowe, możesz się nie zgodzić, oczywiście, że możesz, ale…

- Sehun, przejdź wreszcie do sedna.

- Mógłbym czegoś spróbować?

            Chińczyk spodziewał się dalszego ciągu do wydarzeń. Oh był naprawdę przewidywalny, Luhan mógł to stwierdzić już po tak krótkiej znajomości z nim, dlatego nie zdziwił się, gdy chwilę później Sehun pochylił się nad nim subtelnie, by przylgnąć swoimi wcześniej zwilżonymi śliną wargami smakującymi jak słodka mieszanka czekolady, niesłodzonej kawy i jeszcze innego, niezidentyfikowanego przez chłopaka smaku. Zdawał sobie sprawę, że to może trochę nie w porządku, w szczególności wobec niego, bo był w tym momencie czymś na wzór królika doświadczalnego. Wiedział, że blondyn całuje go, by spróbować w jakikolwiek sposób odnaleźć swoją seksualność. Oczywiste było też dla niego to, że prawdopodobnie wychodząc ze szkoły będzie czuł się źle, bo Sehun zaraz po tym odejdzie, zostawiając po sobie zimną i nieznośną pustkę, ale już dawno nauczył się żyć z takimi rzeczami. Ludzie w jego życiu wyjątkowo często pojawiali się i znikali, raniąc za każdym razem tak samo. Jedna osoba nie robiła większej różnicy, więc po prostu poddał się chwili, układając dłoń na tej należącej do Sehuna, która niezwykle delikatnie ułożyła się na szyi Luhana, tuż przy uchu.

            Blondyn smakował tych miękkich warg, przesuwając dłoń coraz wyżej aż poczuł pod palcami delikatne, miłe w dotyku, miedziane włosy. Pogłaskał jego głowę, chcąc się odsunąć choćby na chwilę, by pozwolić im obu złapać łyk powietrza, ale sęk w tym, że nie potrafił. Ten Chińczyk, którego z początku tak nie lubił, przyprawił go o zawroty głowy i Sehun wiedział, że jeśli teraz wstałby, zapewne runąłby jak długi po sekundzie. Z podwójną siłą czuł przyjemne uciski w podbrzuszu i łaskotanie w żołądku, gdy opuszki palców chłopaka zaczęły sunąć powolnie ku szyi Oh. Tak niewyobrażalnie taktownie, tak typowo dla Luhana.

            Wargi rozłączyły się, a języki przejechały po ich napuchniętej powierzchni, ścierając z nich smak tego drugiego, a dłoń blondyna zmieniła swoje położenie, wkradając się powoli pod koszulkę Chińczyka, by zbadać palcami jego nagie ramię i obojczyki, które za chwilę postanowił odsłonić, chcąc zobaczyć na własne oczy. Ale Luhan powstrzymał go w połowie, łapiąc słabo za nadgarstek.

- Nie rób tego, Sehun – szepnął cicho, jakby nie miał sił na nic głośniejszego. Bo nie miał. Nie w tamtej chwili, gdy Oh był bliski zobaczenia jakiejkolwiek części jego ciała nie zakrytej materiałem odzienia. – Nie chcę, żebyś mnie oglądał, kiedy ja sam nie mogę na siebie patrzeć.

            Dłoń blondyna zamarła, zatrzymując w miejscu od razu po tym, gdy wyciągnął palce, które już zdążyły wkraść się pod koszulkę, a sam Oh spojrzał zdezorientowany na starszego chłopaka. Nie spodziewał się, że Luhan go skoryguje. Może nie zrobił tego w żaden nerwowy sposób, wręcz wypowiedział słowa, które po chwili naprawdę zaniepokoiły Sehuna.

            - Jak to ,,sam nie możesz na siebie patrzeć’’? – zapytał, czując jak jego ciało powoli zaczyna ogarniać coraz większy niepokój. Słowa Chińczyka brzmiały źle same w siebie, a wypowiedziane tym słabym głosem były w stanie doprowadzić człowieka do płaczu.

- Mam opisać szczegółowo cały schemat, jak to spoglądam na siebie w łazienkowym, dużym lustrze, na przykład po prysznicu i mam ochotę czymś w nie rzucić, byleby nie pokazywało odbicia mojego ciała, które tak strasznie mnie od siebie odpycha? Sehun, to mówi samo za siebie.

            Oh nie odpowiedział, tylko poniósł się na kolana tylko po to, by po chwili znaleźć przed Luhanem, opierając ręce o ścianę, po obu stronach jego głowy. Zawisł nad nim, a potem przeniósł jedną ze swoich dłoni na blady policzek, który pogłaskał subtelnie jej wierzchem, a chwilę później jego palce już dotykały najdelikatniej jak tylko potrafiły tą bladoróżową, dolną wargę, aby zaraz oprzeć własne czoło o to należące do Chińczyka.

            - Jesteś piękny, Luhan – szepnął do ucha chłopaka, pocierając nosem jego okolice. – Cały. – Pocałował narząd jego słuchu. – Cały niepodważalnie piękny. – A potem policzek, szczękę, aż w końcu dotarł do warg, których ponownie zasmakował.

            Być może Sehun nie zdawał sobie teraz do końca sprawy z tego, co robi i jakie niesie to za sobą konsekwencje. Chwilowo stracił głowę właśnie dla chłopaka przed nim, którego nie chciał stracić. Był niemal przekonany, że to kruche, perfekcyjne stworzenie jest czymś absolutnie najważniejszym.

            Wyciągnął ręce w jego stronę i podniósł się, pomagając przy okazji wstać i jemu. Złapał go, przyciągając do siebie i zamknął w czułym objęciu. Luhan również go objął, przybliżając swoje usta do szyi Sehuna. Nie pocałował jej, ale mimowolnie muskał wargami, owiewając skórę gorącym powietrzem. Był skołowany i nawet nie zamierzał się z tym kryć. Nie rozumiał zachowania blondyna, ale czuł się dobrze. Z drugiej strony czaił się w nim niepokój. Większy niż kiedykolwiek. Czuł, że odejście Sehuna będzie bolało dwa razy bardziej.

            - Zaraz zamykają szkołę, huh? – ciche słowa wydobyły się z ust blondyna, a Chińczyk odruchowo zerknął na okno. Rzeczywiście za szybą było już całkiem ciemno. Odsunął się niechętnie od Oh, a nieprzyjemny i tak bardzo znajomy chłód ogarnął jego ciało.

- Tak, chyba tak – wyszeptał, nie mogąc zebrać się na cokolwiek głośniejszego. Mimo że powinien się cieszyć, czuł się przybity i pozbawiony pozytywnych myśli. Odszedł od blondyna, chcąc podnieść z podłogi swoją bluzę, która zapewne przesiąkła już zimnem posadzki. Gdy już to zrobił, nie miał pojęcia co dalej. Podejść do niego czy po prostu wyjść i zaoszczędzić sobie niepotrzebnych przykrości? Był całkiem rozdarty, więc postanowił zrobić to, co podpowiadał mu rozum – iść w stronę wyjścia.