Uczucia malowane o poranku [krisho]

Tytuł: Uczucia malowane o poranku
Pairing: krisho
Rating: G
Gatunek: romans?
Ostrzeżenia: brak

Od autora: Ten fanfick nie ma żadnej głębszej fabuły. Po prostu powstał, by być, pisany głównie po nocach. To było dość spontaniczne, lecz włożyłam w niego naprawdę dużo serca. Chyba jest swojego rodzaju próbą, ponieważ wypalam się. Chyba. Okładka autorstwa mojego kolegi. Daniel, jeśli kiedykolwiek tu trafisz - dziękuję jeszcze raz!

            - Widzę ten blask w twoich oczach. Jedyny i niepowtarzalny. Mogła go widzieć tylko jedna osoba, prawda?

            - Tak, masz rację.

            - Dlaczego? Czemu już nigdy więcej na to nie pozwoliłeś?

           

▲▼

            Kochać się – to chyba oznacza siebie kochać, więc
            kochać należy bez się,

            Wszyscy o nim mówili. Malarska prasa, artyści, krytycy, ludzie, który kochali lub nienawidzili jego sztukę. Bo tylko to dało się czuć. Można było pałać do niej czystą nienawiścią lub szczerą miłością. Nie było nic pomiędzy.

            A on milczał, jakby rozpłynął się w powietrzu. Nie był widywany nigdzie, sprawiając wrażenie posiadania mocy niewidzialności. Jedni twierdzili, że wyjechał, drudzy zaś, że pozostawał w swoim mieszkaniu w stolicy, odcięty od świata.

            W rzeczywistości niezauważony przemknął przez paryskie lotnisko, niezwłocznie udając się do domu, który miał być jego azylem. Miejscem, w którym będzie mógł schować swoją udręczoną duszę i koić samotnością rozszarpane serce. Mimo wszystko miał nadzieję, iż nigdy nie będzie musiał z niego skorzystać. Niestety to się stało. Stracił swoją ukochaną Muzę, zostawiając jej zimne ciało wśród innych wolnych już dusz na seulskim cmentarzu.

            Od jego przyjazdu pogoda w Paryżu była bardziej niż okropna. Wciąż padało, a wiosenne burze nawiedzały stolicę Francji niemal każdej nocy. Wydawało mu się, że potrzebował chwili słońca, bezchmurnego nieba i nieco wyższej temperatury. Kolorów w swoim życiu. Tych prawdziwych, nie namalowanych.

            Oczekiwał na stabilizację zarówno swojej psychiki jak i rozgłosu krążącego wokół jego osoby trzy miesiące. W tym czasie praktycznie nie opuszczał posesji swojego zacisznego domu i dopiero po upływie tylu dni mógł spokojnie wybrać się do słynnej Les Deux Magots[1].

            Paryż powoli wchodził w swój dzienny obieg. Coraz więcej ludzi pojawiało się w alejkach, coraz więcej samochodów zapełniało ulice, coraz większy hałas zagłuszał błogi świergot ptaków. Mimo to zarówno on jak i kilka innych osób zagubionych w świecie fikcji trzymanych w ręku książek wciąż znajdowali się w ustronnym zakątku swoich myśli i wyobraźni, sącząc z powolną manierą kawy z filiżanek.

            Wreszcie mógł powiedzieć, że ogarniał go swojego rodzaju spokój. Do czasu.

            - Kim Junmyeon – usłyszał nad swoją głową i zacisnął schowane za czarnymi okularami przeciwsłonecznymi oczy, mimo wszystko zachowując spokój. Uniósł wzrok, spoglądając z uwagą w górę. Odetchnął z ulgą i zamknął książkę, uprzednio wkładając między strony zakładkę. Człowiek stojący obok jego stolika był ostatnią osobą, którą spodziewał się zastać w tym miejscu. Niemniej jednak cieszył się, że spotkał jego, a nie kogoś innego. Kogokolwiek. – Wszyscy myślą, co się z tobą dzieje.

            - Wobec tego powiedz Wszystkim, że mam się całkiem dobrze, kimkolwiek są – odpowiedział cicho, obserwując jak mężczyzna zajmuje wolne krzesło przy jego stoliku, zakłócając tym samym spokój, którego tak desperacko szukał.

            - Więc jesteś samotny.

            - Można się przyzwyczaić.

            - Ach tak? Więc zamierzasz po prostu siedzieć z założonymi rękoma i czekać na obłęd chroniczny[2]?

            - Obłęd chroniczny jest mi daleki.

            - Naturalnie. Jeszcze.

            - Skąd ta pewność?

            - Ponieważ psychiatrzy widzą więcej niż przeciętni obserwatorzy.

            - Więc idź do osoby, która potrzebuje twojej pomocy.

            - Właśnie z nią rozmawiam.

            - Podczas naszego ostatniego spotkania wydawałeś się mieć bardziej ambitne plany, Yifan.

            - Czyli mam rozumieć, że w twoim mniemaniu psychiatria nie jest ambitną dziedziną?

            - Nie to miałem na myśli – zaprzeczył, sięgając filiżankę do swoich warg. Upił niewielki łyk, czując jak wnętrze jego ust wypełnia gorzki smak kawy, którą zamówił. – Chodziło mi o to, iż myślałem, że wiążesz przyszłość z czymś bardziej… Rozwiązłym? Przez pewien okres sądziłem, że pójdziesz w ślady ojca.

            - Krytykowanie obrazów nie jest przeznaczone dla mnie. Malarstwo w ogóle nie jest moim światem.

            - Nic nigdy nie było ,,twoim światem’’.

            - Coś jednak było.

            - Po opływie tylu lat, ty wciąż do tego wracasz?

            - Będę to wspominał do końca życia.

            Wstał, wykładając na stół odpowiednią ilość pieniędzy i położył je tuż obok niemal pustej, porcelanowej filiżanki. Tory, na które weszła ich rozmowa do niczego nie prowadziły. A raczej: Nie prowadziły do niczego dobrego, dlatego postanowił odejść.

            - Uciekasz. Znowu. – Słowa, które wypadły z ust Yifana brzmiały jak oskarżenie, gdy wstał niemal równo z Junmyeonem. Nie trudził się nawet o wsunięcie krzesła. Zostawił je niedbale ustawione, idąc nieco z tyłu, pozwalając, by Kim nie czuł nadmiernie jego obecności. – Bo się boisz.

            - Nie mam się czego bać. Już nie.

            - Boisz się samotności.

            - Jak mogę się bać czegoś, co już nadeszło? To bezsensu. Obawianie się rzeczy, która już cię dopadła, zakleszczyła się i pozostanie.

            - Możesz się jej pozbyć.

            - Znów wszystko utrudniasz. Przestań.

            Powiedział to całkiem spontanicznie. Być może dlatego dopiero po kilku sekundach dotarł do niego sens wypowiedzianych przez niego słów. Uderzył w niego w tej samej chwili, w której Yifan zatrzymał się, słysząc, co powiedział.

            - Junmyeon…

            - Yifan… Do zobaczenia.

            - Nie mów tak, jakbyś chciał mnie jeszcze kiedyś spotkać.

            - Masz rację, przepraszam.

            Mężczyzna nie ruszył za odchodzącym blondynem, kiedy ten z powrotem odwrócił się i skierował do swojego samochodu. Stał i patrzył w jego plecy, taksował jego oddalającą się sylwetkę wzrokiem, zapamiętywał każdy szczegół, który zmienił się w Junmyeonie przez lata.

            Kim wiedział, że Yifan nie poszedł za nim dalej, więc nie zwiększył ani nie zmniejszył tempa. Szedł pewnym krokiem, odblokowując auto za pomocą pilota, gdy był kilka metrów od niego, by potem zatrzasnąć z hukiem drzwi i oprzeć głowę o kierownicę.

            Wiedział, że spotkanego akurat go było nieuniknione, że ich drogi prędzej czy później skrzyżowałyby się przez zwykłą zbieżność losu. Lecz miał nadzieję, że to nie stanie się w bliskiej przyszłości. Nie dlatego, że nie chciał, ale z powodu, który dla niego samego był bardziej niż oczywisty – wiedział, że Wu namiesza.

            Nie miał pojęcia, że go tam spotka. Akurat w tej kawiarni, akurat w tym mieście, akurat o tej godzinie. Jednakże pozostawało pytanie: Czy gdyby wiedział, nie wybrałby się tam?

            Chciał przyznać, że nie, ale nie był pewien, czy to do końca było prawdą, dlatego też postanowił odłożyć tą myśl na bok i nie wracać do niej chociaż przez chwilę.

            Pozwolił sobie na próbę wyłączenia swoich myśli, która i tak zakończyła się niepowodzeniem, a to, że czekał go jeszcze cały dzień niewyobrażalnie przerażało. Jego umysł natrętnie krążył wokół spotkanej tego nieszczęsnego poranka osoby, przywołując setki obrazów z przeszłości i tysiące wspomnień. Oraz jedno pytanie: Dlaczego?

            Każdy mówił im, że to, co ich łączyło było idealne. Że ich związek był piękny, ponieważ zaistniał, choć w mniemaniu niektórych nie powinien. Wszyscy tak mówili. Wszyscy oprócz tych, w których oni powinni mieć największe wsparcie. Ci, których zadaniem było zapewniać ich o lepszym jutrze rozdzielili ich, niszcząc tą miłość. Z dnia na dzień, jakby to, że się pokochali było nic nie znaczącym i niewiele wartym wydarzeniem.

            Z niewyjaśnioną goryczą w ustach wszedł pod prysznic, pragnąc by woda zmyła z niego wszystkie myśli, które kłębiły się w jego głowie, wprowadzając w zamęt cały organizm. Ale i to nie poszło tak, jak chciał, bo chwilę potem wbrew samemu sobie pomyślał jakby czuł się, gdyby Yifan był przy nim akurat tu. Jakim uczuciem byłoby poczuć ponownie jego dotyk, zapach i ciepło.

            Diametralny błąd.

**

            Ptaki. Czasem zastanawiał się, co fascynowało go w tych na pozór zwyczajnych istotach. Nie, to na pewno nie była po prostu umiejętność latania. Owa fascynacja wiązała się z czymś zupełnie innym, mającym większe znaczenie dla niego samego.

            Po długich spekulacjach mógł wywnioskować, że w ptakach widział zmarłych. W ptakach widział Ją.

            Od bardzo, bardzo dawna patrząc w niebo i zauważając latające nad jego głową ptactwo myślał o kimś, kto nie stąpał już po ziemi. Myślał o zmarłej babci czy choćby dziewczynie, którą pamiętał jeszcze z licealnych czasów. Wszyscy tyle o niej mówili, lecz wśród tego potoku słów nigdy nie można było wyłapać niczego dobrego. Wokół jej osoby krążyły same kłamstwa i nieusprawiedliwione oszczerstwa. Dopiero, gdy do uszu szkolnego społeczeństwa dotarła wiadomość o nieszczęsnym wypadku samochodowym, w którym zginęła ich koleżanka, którą tak zawzięcie obrażali, wszyscy zaczęli mówić o niej w samych superlatywach.

            Ale od kilku miesięcy w ptakach widział tylko swoją ukochaną. Zawsze uważał, że te zwierzęta są swojego rodzaju wyznacznikiem wolności. Wolności, której Junmyeon zawsze się bał, a której Ona od wielu lat pragnęła. Ptaki, które widział na niebie były dla niego wyzwolonymi duszami, które opuściły wreszcie ciała będące ich złotką klatką.

            Być może dlatego tak uważnie ich wypatrywał. Ponieważ chciał wreszcie zobaczyć swoją Muzę. Ale nie widział ich zbyt często. Być może dlatego, że zawsze wybierał nieodpowiednią porę na szukanie ich. Lecz nie przeszkadzało mu to.

            Prawdopodobnie dlatego pałętał się po zakątkach Montmartre o tak nieludzkiej porze. Jego samochód stał opuszczony i całkiem zapomniany… Gdzieś. Nie wiedział dokładnie gdzie. Nie miał pojęcia również o liczbie zakrętów i uliczek, w które się zapuścił, podziwiając pogrążone we śnie miasto. Niebo jaśniało powoli, a noc ustępowała budzącemu się porankowi.

            Można było powiedzieć, że szukał weny. Niestety nie znalazł jej ani w wszechobecnej ciszy, ani w budzącym się dniu, ani w kotach, które gdzieniegdzie dojrzał, ani nawet w czyjejś sylwetce, którą widział z daleka. Było w niej coś na tyle znanego i charakterystycznego, że nie potrafił po prostu nie zwrócić uwagi i wejść w kolejną kręty i wąski zakamarek.

            Ruszył przed siebie, nie pozbywając się swojej pewności nawet na sekundę, gdy człowiek również zacząć iść w jego stronę. Zauważył, że los płata mu figle i zaczął się zastanawiać, czy nie powinien zacząć wierzyć w przeznaczenie.

            Wiedział, kto to był. Oczywiście, że wiedział.

            - Co tutaj robisz? – zapytał z wahaniem. Yifan stał niedaleko, opierając się o mur jakiejś urokliwej kamienicy.

            - Szukałem cię.

            - Skąd w ogóle przyszło ci na myśl, że mógłbym być w jakimkolwiek innym miejscu niż mój dom o tej porze?

            - Dzisiaj była pełnia. Nigdy nie możesz spać podczas pełni.

            Zamilkł, czując się niezręcznie. Był zaniepokojony, ponieważ Wu pamiętał tak drobne szczegóły, jak wrażliwość Junmyeona na pełnię księżyca. Nie powinien już tego wiedzieć. Nie po upływie tylu lat. – A w twojej sytuacji naprawdę jesteś skłonny wyjść z domu i zaszyć się w jakiejś ustronnej części miasta tylko po to, żeby pooddychać świeżym powietrzem. Mógłbyś to robić gdzieś w ogrodzie lub na balkonie z kubkiem kawy w ręku, ale nigdy nie należałeś do prostych ludzi. Nie wiem, czemu przywiało mnie aż tutaj, skoro mógłbyś być gdziekolwiek. Najwidoczniej szczęście mi dopisuje.

            - Wciąż nie rozumiem, jaki miałeś cel w szukaniu mnie. Powinieneś teraz spać albo po prostu siedzieć w domu, a zamiast tego krążysz po Paryżu i mnie szukasz mimo tego, jak obojętnie potraktowałem się ostatnio. Gdzie sens całej tej sytuacji? – Poprawił swój jasny sweter, którzy przykrywał białą koszulę w tym samym momencie, gdy przestał mówić, a z piersi Yifana uciekł perlisty śmiech, którego Kim tak dawno nie słyszał. Zdążył już zapomnieć, jak brzmiał.

            - Naprawdę sądzisz, że mógłbym się poddać, kiedy wreszcie cię znalazłem? Lata nie zniszczyły tego zapału, wiesz? – Nie chciał milczeć, ale nie wiedział, co odpowiedzieć. Nie miał pojęcia, jak odbierać słowa, które Wu kierował w jego stronę – to było zasadniczym problemem.

            Fakt, że Yifan po upływie tak długiej ilości czasu nie zmienił się aż tak bardzo, jak mogłoby się przypuszczać mocno go zadziwił. Jeżeli kiedykolwiek wyobrażał sobie swoje kolejne spotkanie z nim, myślał, że spotka całkiem innego człowieka. Już nie tak upartego, myślącego bardziej trzeźwo i logicznie. A teraz okazuje się, że młodzieńcze cechy pozostały w nim do teraz. Wu wciąż jest porywczym idiotą, który chyba próbuje przekazać mu, że nadal gotów jest pojechać za swoim blondynem na koniec świata.  – Tak czy inaczej, chcę cię gdzieś zabrać i coś ci pokazać, więc mi na to pozwól, bo mogę zaciągnąć się tam nawet siłą.

            Rozdarty między wyrażeniem zgody a ucieczką w przekonaniu, że są od siebie wystarczająco oddaleni, by Yifanowi nie udało się go dogonić, nie zrobił kompletnie niczego. Stał w swoim miejscu jak ostatni kołek, nijak nie reagując, co Wu wziął za pozytywną – przynajmniej dla samego siebie – odpowiedź.

            Ruszył szelmowsko w stronę Junmyeona, zahaczając dłonią o rękę blondyna, gdy już się mijali. Pociągnął go w tylko sobie znanym kierunku, a Kim pozwalał mu na to, choć nawet nie wiedział dokąd idą.

            Gdy skręcili w kolejną skrytą uliczkę, blondyn był już pewien, że dzisiejszego dnia nie odnajdzie swojego samochodu. Nie miał nawet pojęcia, jak mógłby później do niego dotrzeć.

            Kiedy zatrzymali się przed tylnym wejściem do jakiegoś wysokiego budynku, został całkiem zbity z tropu.

            Yifan sięgnął wolną dłonią – tą, którą nie trzymał nadgarstka Junmyeona – do kieszeni, by wyciągnąć z niej parę kluczy. Odszukał odpowiedni, a następnie włożył go do zamka w drzwiach, przed którymi stali. Przekręcił go i wszedł do środka, ciągnąc Kim za sobą.

            W ciszy wspięli się po stromych schodach aż na górę, gdzie były kolejne drzwi, prowadzące – jak się okazało – na dach.

            Pierwszy powiew wiatru załaskotał bladą skórę blondyna, który patrzył na to, jak budzi się dzień.

            Spojrzał przelotnie na swojego towarzysza, który już nie stał obok niego. Znajdował się kilka metrów dalej, opierając o metalową barierkę z dłońmi schowanymi w swojej siwej bluzie.

            - Po co mnie tutaj zabrałeś? Widziałem już paryskie wschody słońca, Yifan. Naprawdę. Bezsenność jest ich najlepszą przyjaciółką.

            - Są piękne, prawda?

            - Tak. Są zniewalające.

            - Mam takie samo wrażenie patrząc na ciebie.

            - Myślałem, że nasza historia już dawno się skończyła.

            - Zakończenie naszej historii nigdy nie miało i nie będzie mieć miejsca.

            Pokręcił głową na boki, czując jak jego serce pompuje krew tysiąc razy szybciej. Cały stos rozbieganych myśli sprzed tygodnia powrócił do jego zmęczonego umysłu, kiedy zaczął przyglądać się mężczyźnie z większą uwagą, chcąc zarejestrować zmiany, jakie nastąpiły w nim po tak długim czasie.

            - To niemożliwe. Ona była moją doskonałą weną.

            - Ludzie mówią, że wenę można czerpać ze wszystkiego.

            - Sugerujesz coś? Jeśli tak, to przykro mi, ale nie wydaje mi się, żeby to było właściwe.

            - Uważasz, że kochanie mnie jest niewłaściwe?

            - Uważam, że kochanie kogokolwiek jest już niewłaściwe.

            Nieznośna cisza zapadła między nimi na kilka krótkich chwil. Po parudziesięciu sekundach, które dla Junmyeona były wiecznością, szelest butów ocierających się o chropowatą posadzkę dachu zagłuszył ją, dobiegając do wyczulonych na wszelkie dźwięki uszu blondyna. Yifan odwrócił się do niego plecami, zaciskając desperacko dłonie na zimnej poręczy.

            - Byłeś całym moim głupim światem, Jun – nagle zmienił temat, zbijając Koreańczyka z tropu. – A potem powiedzieli mi, że mam z tobą zerwać, bo to ,,nie wypada’’. Tak po prostu. Choć wiedzieli, ile dla mnie znaczysz. A ja nie mogłem się im sprzeciwić, a raczej tak mi się wydawało, więc zgodziłem się z ciebie zrezygnować, cholera.

            Cicha rozpacz wyczuwalna w głosie Wu raniła i to bardzo. Jakkolwiek skrzywdzony poczuł się przez sytuację, o której opowiadał mężczyzna, jakkolwiek wielkie rany po sobie pozostawiła, nie chciał, by Yifan obwiniał się za przeszłość. Tak naprawdę chciał, by ten nigdy do niej nie wracał, a przynajmniej nie w jego obecności. – Potem myślałem, że zdołam cię odzyskać, ale wyjechałeś. Byłem gotów jechać za tobą, ale nie wiedziałem, gdzie dokładnie mam się udać.

            Zacisnął szczękę, marszcząc brwi. Nie chciał przyjąć do wiadomości, że słowa, które słyszał w jakiś sposób na niego działały, choć w rzeczywistości tak było. Przez to nie chciał ich słyszeć. – Nienawidzisz mnie, Junmyeon?

            - Nie – odpowiedział bez namysłu. Jakby odruchowo i automatycznie, a to przykuło uwagę Yifana. Ponownie stanął twarzą w twarz z blondynem, patrząc na niego przenikliwym, niemożliwym do zidentyfikowania wzrokiem.

            - Tak myślałem. Po prostu chciałem się upewnić.

            - Huh?

            - Pewne kwestie w ludzkich charakterach nie zmieniają się, a ja wciąż znam cię na wskroś. Nie potrafiłbyś mnie nienawidzić, tak samo jak ja nie potrafiłbym tego zrobić.

            - Dlatego nigdy nie zniknąłeś? Zdecydowanie zbyt często miałem cię przed oczami, gdy je zamykałem. A mimo to pozwoliłem sobie wyprzeć się ciebie.

            - To był błąd. Wiesz dlaczego? – Głos Yifana zaczął wibrować, przyprawiając Kim o dreszcze. Małe iskierki pojawiły się w oczach starszego mężczyzny. – Cząstka ciebie wciąż należy do mnie, Junmyeon. Im dłużej będziesz się tego wypierał, tym bardziej ja będę utwierdzał się w przekonaniu, że mam rację.

            Coś w głowie blondyna obudzone przez ich rozmowę, w której można byłoby się pogubić, ale którą oni tak doskonale rozumieli, zaczęło krzyczeć, że Wu ma rację. Potwierdzało prawdziwość jego słów, przywiewając ze sobą również jedno znaczące pytanie, odwołujące się do Yifana, którego zna z przeszłości.

            - Więc dlaczego zachowujesz dystans i stoisz kilka metrów ode mnie, zamiast być tutaj obok i wziąć to, co uważasz za swoje?

            - Ponieważ nie wiem czy to cząstka twojego serca.

            Wydawało mu się, że głos w jego głowie stał się strasznie natarczywy, coraz bardziej przekonujący. Tak bardzo, jak wydawał mu się to być absurdalny, tak bardzo zaczynał w niego wierzyć.

            - Co jeśli powiem, że jest częścią mojego serca?

Od zawsze miał blokadę dotyczącą mówienia o swoich uczuciach wprost. Potrafił przelewać je na papier, jeszcze lepiej na płótno, ale nie wiedział, jak mówić o tym, co czuje na głos. Z tego powodu zawsze mówił wymijająco, lecz Yifanowi bardzo szybko udało się do tego przywyknąć. Zdobył umiejętność rozszyfrowania wszystkich jego słów i błysk w jego oczach, który pojawił się wraz z odpowiedzią Junmyeona udowodnił, że i to nie zaniknęło po tak wielu latach.

- Wtedy poproszę, żebyś pozwolił mi choć raz być egoistą. Pozwolił mi mieć cię chociaż na ułamek sekundy.

- Jeżeli pozwolę ci mnie mieć, obaj będziemy egoistami.

- Więc nimi bądźmy.

- Nie na sekundę.

- Nie.

Kilka par gołębich skrzydeł przecięło niebo i właśnie te ptaki zostały jedynymi osobami trzecimi, które były świadkami niedostrzegalnej euforii, która targnęła ciałem Wu Yifana.

            Spodziewał się aktu namiętności ze strony Chińczyka. Czegoś intensywnego, usprawiedliwiającego te iskry w jego wzroku. W rzeczywistości poczuł tylko ciepło, kiedy mężczyzna przytulił go mocno, oddając tym samym swoją tęsknotę. Ponieważ tęsknił za Junmyeonem jak jeszcze nigdy za nikim. Kochał go jak jeszcze nigdy nikogo.

            Oddał ten subtelny gest, opierając czoło o szerokie ramię Wu. Słyszał ich galopujące oszalałym tempem serca, wiedział, że klatka piersiowa Yifana unosi się i opada nierównomiernie. Czuł jak palce wyższego mężczyzny zaciskają się na jego swetrze w okolicach dolnych partii pleców. Ich dotyk palił przyjemnie w sposób, o którym również zdążył zapomnieć.

            Wu Yifan trzymając swój cały świat w ramionach widział w wschodzącym słońcu niecodzienną obietnicę przyszłości u boku osoby, którą wreszcie odnalazł. Może to przypadek, a może cholerne przeznaczenie, które sprawiło, że zatrzymał się we Francji akurat wtedy. Nie interesowało go to.

            Ich miłość miała rozkwitnąć na nowo, owocując nowym obrazem Kim Junmyeona, kończonym o szóstej czterdzieści pięć na balkonie jego domu pod lasem w objęciach mężczyzny, który tak naprawdę nigdy nie zniknął z jego życia. Obrazem przedstawiającym ich miłość oraz powietrzne istoty, które mogli razem podziwiać.

            Yifan i jego serce mieli zostać jego nową muzą, a poranki miały stać się ich ulubioną porą dnia. Zakochany idiota i jego największa miłość mieli witać razem każdy dzień oraz żegnać go, wiedząc, że oboje znaleźli to, czego szukali.

            kochać to coś w tobie, 
            co nie jest się, się nie ma, jeśli kochać, wiesz?[3]

▲▼

            - Dlaczego mi o tym wszystkim mówisz?

            - Ponieważ chciałem, żebyś wiedziała, jak doskonale mogę cię zrozumieć. Nie przez wykształcenie, a przez doświadczenie.

            - Jak daleko się posunęliście?

            - Wystarczająco, bym wciąż czuł się pogrążony.

            - Zostawił cię?

            - Ależ nie. On wciąż jest ze mną, tyle że już wolny jak ptaki, które tak kochał podziwiać.

            - Więc teraz jesteś samotny.

            - Można się przyzwyczaić.

[1] - paryska kawiarnia słynąca głównie z swojej popularności wśród pisarzy oraz intelektualnej elity Paryża.

[2] - obłęd chroniczny jest ,,stałą lub długotrwałą utratą poczucia rzeczywistości''.

[3] - Marcin Świetlicki, Nie się.