1. Hi, I exist [hunhan]

Mam wrażenie, że zjebałam. Przepraszam. I dziś wyjątkowo krótko.

Następnego tygodnia nie poszliśmy nic zjeść ani wypić. Kolejnego również nie, ponieważ Luhan twierdził, że nie ma na to ochoty. Tym samym przypomniałem sobie, jak mówił mi, że w przeszłości cierpiał na zaburzenia odżywiania. Jednak w żaden sposób nie wróciłem do tego tematu, gdy prowadził nas dokądś. Sam nie do końca wiedziałem gdzie, on chyba również. Chował część twarzy w kołnierzu swojego płaszcza, jakby bojąc się, że ciemne chmury również zauważą jak bardzo fatalny humor ma. Nie wiem, czy zdawał sobie sprawę, że tego nie szło przeoczyć.

 Grzywka przysłoniła jego brązowe oczy. Zacząłem zastanawiać się, dlaczego zapytał mnie, czy chodziło o łóżku i czy kochałbym się z nim, gdyby powiedział mi, że tego chce. Potem spytałem go o to.

- Dużo facetów spotykało się ze mną i zawsze chodziło tylko o seks. Widzieli we mnie tylko fajny tyłek i ładną twarz, nigdy nie widzieli mojej osobowości. Przez to zacząłem myśleć, że tak naprawdę wygląd to jedyne co dobrze mnie reprezentuje. Tak czy inaczej, prawie wszyscy mówili mi, że jestem uroczy, myśląc, że uznam to za komplement. A było przeciwnie, nieco mnie tym urażali. Nie znam mężczyzny, który lubi, gdy mówi się o nim, że jest słodki. Wydaje mi się, że wolałbym już być czarujący niż uroczy.

- Jesteś czarujący.

Roześmiał się głośno, odchylając nieco do tyłu. Nawet nie wiem kiedy jego ręka wysunęła się z kieszeni i spoczęła spokojnie na moim nadgarstku. Od czasu do czasu zaciskał palce na rękawie.

- Zdążyłem się już przyzwyczaić, że to zawsze chodzi o seks – powiedział z niemym wyrzutem. Doskonale to wyczuwałem. Nie lubił tego, definitywnie.

- Nie zawsze o to chodzi, Luhan – odparłem spokojnie.

- W moim przypadku zawsze.

Zamyśliłem się na krótką chwilę. On w tym czasie patrzył na swoje nogi i czarne skórzane buty przed kostką, nieco ubrudzone przez wszechobecne błoto.

- Najwidoczniej źle trafiałeś – odpowiedziałem po namyśle.

- Teraz chociaż raz trafiłem dobrze.

Uśmiechnąłem się do niego, a on odpowiedział mi tym samym. Jego ciało chyba jeszcze bardziej przylgnęło do mojego boku. Prawdopodobnie było mu zimno, bo nieco drżał od czasu do czasu i przeskakiwał z nogi na nogę za każdym razem, gdy zatrzymaliśmy się na chwilę.

W zadziwiająco szybkim tempie dotarliśmy do jakiegoś cichego parku. Tamtejsze drzewa były jak dźwiękoszczelne ściany, przepuszczające jedynie odgłosy natury. Zero samochodów, ludzkich krzyków. Poczułem się spokojny. Luhan chyba też.

Spacerowaliśmy bez pośpiechu po alejkach, a nasza rozmowa się urwała. Nie wiedziałem, czy to dobrze czy źle, niemniej jednak cisza, która panowała była kojąca. Lubiłem hałas, który nieustannie towarzyszył temu miastu, ale jak chyba każdy od czasu do czasu bywałem nim zmęczony i pragnąłem odrobiny spokoju.

Park był niecodziennie pusty, a to z kolei było zadziwiające. Spacerowali jedynie nieliczni staruszkowie, ludzie z psami lub swoimi dziećmi i my. Mój towarzysz dojrzał między drzewami rudo-białego kota i chyba już chciał iść po niego, lecz w ostatniej chwili usłyszeliśmy głośny krzyk szczęścia i tupot niewielkich nóżek. Mała dziewczynka ruszyła w pogoń za futrzakiem. Twarz Luhana przybrała zniesmaczony grymas.

- Najchętniej teraz ja pogoniłbym ją – żachnął się.

Uniosłem brwi, kiedy z moich ust wymknęło się ciche ,,huh?’’. – To zwierzę się boi, przecież to widać. Dzieci są głupie, choć posiadają rozum, nigdy tego nie zrozumiem. To tak jakby nas teraz zaczęło gonić coś większego, szybkiego, silniejszego i wydającego z siebie głośne dźwięki. Każdy by się wystraszył, to całkiem naturalne. Ucieczka jest oznaką strachu.

Westchnąłem głośno, starając się zachować powagę, choć jego złość mogłaby rozśmieszać.

Usiedliśmy dopiero po przejściu kilkuset długich metrów między krzakami i liśćmi leżącymi bezwładnie na ziemi, ponieważ wszystkie ławki w pobliżu były już zajęte. Mieliśmy stamtąd idealny widok na cały otaczający nas krajobraz i chyba dopiero wtedy dojrzałem magię miasta, w którym żyję.

- Jest pięknie, prawda? – zagadnąłem.

Luhan siedział blisko mnie. Nasze ramiona stykały się, kiedy obaj siedzieliśmy po turecku i patrzyliśmy w niebo. Było ładne. W jednym miejscu niebieskie, w innym różowe, jeszcze gdzie indziej pomarańczowe. Czułem się jak odcięty od rzeczywistości, gdy patrzyłem jak pastelowe barwy odbijają się w oczach mojego towarzysza. Wyglądał magicznie.

- Nie wiem – wymruczał. – Jesień zawsze mnie przytłacza. Jest taka… Ciemna i w jakiś sposób smutna. Idealna do słuchania ballad, ale nieznośna do normalnego funkcjonowania.

- Czy to aby na pewno jesień jest dla ciebie nieznośna do normalnego funkcjonowania? – zapytałem. Podejrzewałem, że to wcale nie o porę roku chodzi, ale nawet nie liczyłem, że mi odpowie. I nie odpowiedział. Przemilczał to, stwarzając ciszę, która raniła moje uszy.

Chciałem z nim rozmawiać. Pragnąłem słuchać jego głosu, dowiadywać się o nim jak najwięcej, a Luhan skutecznie mi to uniemożliwiał. Wydawał się być taki… Zamknięty, niedostępny dla obcych.

Tak, właśnie o to chodziło. Byłem obcy.

- Naprawdę, naprawdę jesteś czarujący. – Oderwałem samego siebie od krążenia wokół tej jednej myśli, bo fakt, że byłem obcy wciąż mógł zostać zmieniony. Klamka jeszcze nie zapadła, a ja wiedziałem, że mam szansę zostać kimś więcej niż przypadkowym Oh Sehunem, z którym będzie wychodził co tydzień na zimną kawę.

Jego śmiech rozniósł się między obnażonymi z liści drzewami. Brzmiał jak urocza melodia. Jak najlepsza wydana na świecie płyta z najpiękniejszą okładką albumu – jego uśmiechem. Wyglądał fascynująco, gdy się uśmiechał. Przypominał małego księcia, który zgubił swojego rumaka, lecz wciąż nie stracił nadziei, że go odnajdzie i wróci do swojego zamku i pięknej księżniczki, która na niego czeka.

- Jeżeli chcesz zdobyć sobie mój sentyment, nie musisz mi słodzić, ponieważ to już niczym nie poskutkuje. To stało się już jakiś czas temu, więc twój cel został osiągnięty.

Prychnąłem cicho dla zabawy. W zamian otrzymałem ciekawskie spojrzenie.

- Musisz mieć naprawdę wysoką samoocenę, skoro twierdzisz, że chcę zdobyć twój sentyment – powiedziałem żartobliwie i odchyliłem się, opierając dłońmi o wilgotne, gnijące i różnokolorowe liście. Nie odpowiedział mi po raz kolejny. Jedynie pokręcił zrezygnowany głową, uśmiechając się smutno.

Nie wiedzieć czemu, poczułem się podle.

Przeprosiłem go, ale stwierdził, że to nic takiego i poprosił, bym przestał się tym zadręczać. Jednak nie przestałem. Brak reakcji z jego strony na tamte słowa było najgorszym co mogłem otrzymać, ponieważ miałem wrażenie, że całkiem przypadkowo ugodziłem go w jeden z najbardziej czułych punktów.

- Nie jest ci zimno? – spytał, nawet na mnie nie patrząc, a paczka papierosów po raz kolejny wylądowała w jego delikatnych dłoniach. Poczęstował mnie, ale odmówiłem.

Rzeczywiście było mi zimno, bo miałem na sobie jedynie cholerny cienki t-shirt i bluzę wciąganą przez głowę. W dodatku siedzieliśmy na przesiąkniętej deszczem ziemi od dobrych kilkunastu minut. Czułem, jak moje spodnie robią się mokre, wsiąkając całą wilgoć liści, trawy i gleby.

- Nie, nie jest – skłamałem, choć wiedziałem, że mi nie uwierzył. Zdradzałem sam siebie, kurczowo naciągając rękawy bluzy na zmarznięte ręce.

- Może powinniśmy wracać? – zaproponował. Panicznie zacząłem kręcić głową w akcie sprzeciwu. Całym sobą krzyczałem, by mnie nie zostawiał, lecz wysiliłem się tylko na krótką prośbę, byśmy jeszcze zostali. Zgodził się, podpalając swojego szluga.

Oparł głowę o moim ramieniu, wpatrując się w zachodzące słońce. Jego oczy zaczęły się szklić, powodując nieprzyjemny uścisk w moim brzuchu.

Melancholijnie zaciągał się papierosem, pozwalając, by ćmił się przez kilka chwil między jego palcami. Powtarzał ten schemat. Jego telefon zaczął dzwonić po raz drugi w przeciągu dziesięciu minut, ale Luhan tylko nucił pod nosem melodię, nawet nie sprawdzając, kto jest nadawcą połączenia.

- Nie odbierzesz? – zapytałem bezmyślnie. Jego głowa wciąż leżała spokojnie na moim ramieniu. Zrobiło się cieplej.

- Nie. Nigdy nie dzwoni nikt na tyle ważny, żebym odbierał od razu. Zazwyczaj później oddzwaniam. Ale, uch, przeszkadza ci dzwonek? Mogę go wyciszyć, jeśli chcesz…

- Jest w porządku, nie musisz.

- Lubisz tę piosenkę?

Była… Wyciszająca. Głos wokalistki brzmiał przyjemnie, a ciche dźwięki podkładu pozwalały człowiekowi odpłynąć w błogi stan nie przejmowania się niczym oprócz tego, że utwór skończy się za minutę lub dwie. Słyszałem ją po raz pierwszy.

- Wydaje mi się, że jest dobra, ale to nie są moje klimaty.

- Jest dobra… - powtórzył cicho. – Tak, masz rację.

Zaciągnął się po raz ostatni i niemal od razu wypuścił dym z ust, a potem wyrzucił papierosa w mokre liście, gasząc go uprzednio.

Jego oczy spotkały się z moimi, zrobiło się jeszcze cieplej. - Tak bardzo nie znoszę alkoholu, że mam ochotę teraz iść i się upić z tego pieprzonego natłoku emocji.

- Jest ci źle, prawda?

- Jak jasna cholera.

**

W mniej więcej taki sposób wylądowaliśmy w najbliższym klubie nocnym. Tłok ludzi mógłby przytłaczać, gdyby nie to, że siedzieliśmy w najciemniejszym kącie, pijąc shota za shotem. Nie do końca wiedziałem, jaki był tego cel i czy Luhan rzeczywiście chciał wypić więcej alkoholu niż powinien, ale wszystko właśnie na to wskazywało.

Byłem pewien tylko jednego: Alkohol otwierał go na świat.

- Sehun, naprawdę przepraszam za przekonanie, że chcesz się tylko ze mną przespać – wymamrotał niewyraźnie. Otworzyłem usta, by go uspokoić, ale kontynuował. – Ale jestem do tego w tak niewygodny sposób przyzwyczajony…

Coś ugodziło mnie w pierś. Nieprzyjemny skurcz żołądka sprawił, że miałem ochotę zwrócić cały wypity dotąd alkohol i niestabilnie lewitowałem między złością a rozpaczą. Lu przechylił się do mnie, opierając czoło o moje ramię. Chwilę potem chyba zaczął cicho łkać, bo jego barki unosiły się i opadały w szybkim tempie.

Natychmiastowo wyprowadziłem go z klubu. W czasie przepychania się między całą masą obcych i rozgrzanych osób zarzuciłem na niego płaszcz. Był kompletnie pijany, dlatego wydawał się być inny, jeszcze bardziej niecodzienny, ale zadziwiająco zwyczajny.

Ja też byłem, ale chyba nieco mniej.

W drodze do taksówki poprosił mnie cicho, żebym pojechał z nim. Wydawało mi się, że się zgodziłem. W przeciwieństwie do tego, nic co działo się później już nawet mi się nie wydawało.