2. Hi, I exist [hunhan]

Przepraszam, jeśli zawiodłam was tą częścią. W razie, gdyby naprawdę tak było, obiecuję, że zrobię wszystko, żeby następna była lepsza. I dziękuję za wszystkie pokrzepiające komentarze, są naprawę pomocne.  

Było cieplej niż zazwyczaj, nieco mdło. Jakiś damski wokal leciał gdzieś w tle, chyba z głośników stojącego w kącie laptopa, ale słowa jeszcze do mnie nie docierały. Otworzyłem oczy i miałem wrażenie, że poczułem zimno, które uporczywie próbowało wpaść do pokoju przez wielkie okno umiejscowione naprzeciwko i wtedy zrozumiałem, że ja przecież nie mam takiego w sypialni. Zesztywniałem.

Coś poruszyło się po drugiej stronie łóżka, pościel zsunęła się nieco niżej, dotykając skrawkami podłogi. Czyjaś ręka otarła się o mój bok i przeszły mnie dreszcze. Odwróciłem się i moje oczy spotkały się z jego bladą twarzą, zatopioną w miękkiej, popielatej poduszce.

Powieki miał zamknięte, a usta nieco uchylone. Wydawał się być tak niewyobrażalnie spokojny w porównaniu do jego wczorajszego stanu.

No właśnie – wczoraj. Nie pamiętałem niczego od momentu, kiedy wsiedliśmy do taksówki.

Jeszcze raz wyjrzałem w stronę okna. Zza szyby rozciągał się jedynie widok na panoramę miasta i niebo. Samochody na ulicach były jedynie niewielkimi, ledwo dostrzegalnymi punkcikami, które poruszają się jak robaczki, a wszystkie bodźce zaczęły wreszcie docierać do mnie w normalnym tempie. Moja głowa bolała, zupełnie jak nogi i brzuch. Było mi niedobrze.

Wróciłem wzrokiem na drugą stronę łóżka. Wciąż błogo dryfował w objęciach Morfeusza. Coś zapiekło mnie w piersi jeszcze zanim moje ciało ogarnął niepokój. Miałem czarną dziurę w pamięci i byłem tym faktem przerażony. Bałem się, że stało się coś, co nie powinno mieć miejsca. Że go zawiodę.

Dostrzegłszy, że jego odkryte przez kołdrę ramiona odziewa materiał białej koszulki, zrozumiałem, że sam również jestem kompletnie ubrany i odetchnąłem.

Podniosłem się do siadu szybciej niż powinienem był, co poskutkowało kilkusekundową ciemnością i kolorowymi plamami przed moimi oczami. Rozmasowałem obolałe skronie, szukając bluzy i butów.  

Moje tchórzostwo prawdopodobnie skoczyło o kilka poziomów wyżej, ale nie mogłem nic poradzić na czający się we mnie niepokój. Bałem się, że po obudzeniu Luhan zainterpetuje to w inny sposób niż powinien.

Pochyliłem się jeszcze raz w jego stronę, trzymając w dłoni przesiąkniętą zimnem paneli bluzę i wyciągnąłem wolną rękę przed siebie. Chciałem dotknąć jego otulonej snem twarzy, ale w tym samym momencie on poruszył się w moją stronę i zabrałem rękę.

Zaczesałem palcami grzywkę do tyłu i sapnąłem ciężko, a potem wyszedłem, zamykając za sobą drzwi najciszej jak się da.

Bez żadnego słowa wyjaśnień. Chyba nie zdawałem sobie sprawy, jak diametralny błąd mogę popełniać. Ale sądziłem, że tak będzie lepiej.

**

Pożałowałem tej decyzji tak samo szybko, jak uznałem ją za dobrą. Był czwartek, a Luhan milczał, jakby w ogóle nie istniał. Nie widywałem go na uczelni ani poza nią, nie pisał sms-ów, nie odzywał się na komunikatorach, a ja miałem wrażenie, że wysycham.

Wszystko stało się obrzydliwie szare, jeszcze bardziej paskudne niż było wcześniej. To dało mi do myślenia. Zrozumiałem, że jedni piją, ćpają, oglądają filmy, czytają książki, a ja palę charakterystyczne, długie papierosy, czytam komiksy Marvela i mam nieprzeciętnego jasnowłosego Chińczyka, studiującego socjologię. Nieco przybitego, trochę uprzedzonego do każdego spotkanego mężczyzny, momentami nieco zbyt bezpośredniego.

**

W piątek nie poszedłem na zajęcia. Choć wiedziałem, że powrócił Sehun, którego tak zacięcie pragnąłem się pozbyć – szczeniacki i nieodpowiedzialny – to czułem, że nie chcę tego dnia za żadne skarby nikogo widzieć. Nikogo, kto nie nazywał się Luhan.

Z tego powodu siedziałem przy biurku od siódmej piętnaście i rysowałem. Stwarzając dwadzieścia dwa szkice, całe dwadzieścia jeden poszło do kosza w połowie. Na dłużej została jego podobizna, którą chciałem dokończyć. Kiedy kończyłem rysować jego prawe oko, dotarł do mnie dźwięk przychodzącego sms-a. Dopadłem telefon z prędkością światła, modląc się, by była to wiadomość od niego.

Od: Luhan

Draniu.

Następny sms przyszedł po chwili. Załącznik ze zdjęciem robionym prawdopodobnie z dachu i adres z podpisem ,,powołaj się na mnie’’.

Wyleciałem z mieszkania jak strzała, nawet nie byłem pewien, czy zamknąłem drzwi na klucz. W tamtym momencie prawdopodobnie byłem kimś na wzór narkomana, idącego odebrać swoją działkę.

Miałem gubiące wrażenie, że dotarłem na miejsce w ułamku sekundy. W kolejnym ułamku wspiąłem się po schodach na samą górę, a w następnym otworzyłem ciężkie, duże drzwi i pokonałem dzielącą nas odległość. Siedział tam, trzymając na kolanach rudego kota, który chylił się ku ziemi pod dotykiem głaszczącej go ręki. Jego nogi zwisały swobodnie z krawędzi.

- Luhan – powiedziałem wystarczająco głośno, by mnie usłyszał. Wyciągnął białe słuchawki z uszu i spojrzał na mnie wzrokiem, jakiego jeszcze nigdy nie widziałem.

- Jeżeli myślałeś, że niczego nie będę pamiętał tylko dlatego, że byłem pijany, to byłeś w błędzie, Sehun – odparł szorstko na przywitanie. Poczułem, jak moje serce zaczyna pompować krew tysiąc razy szybciej.

Pokręciłem głową w akcie protestu. – Nie tłumacz się. Po prostu podaj mi rękę. – Odłożył kota na chropowatą posadzkę i wyciągnął dłoń w moją stronę. Złapałem ją bez wahania.

Pociągnął mnie w dół, bym usiadł obok niego. Betonowe podłoże było zimne i niewygodne, ale odległość – a raczej jej brak – w której znajdowały się nasze ciała wszystko rekompensowała.

- Zastanawiałeś się, czemu w ogóle zaczęliśmy pogłębiać tę znajomość? – zapytał znienacka.

- Myślę, że obaj tego potrzebowaliśmy.

- Strasznie prosta interpretacja.

- I trafna, tak myślę.

            Przytaknął mi i wyciągnął rękę z kieszeni, trzymając w niej paczkę papierosów. Zorientowałem się, że drugą wciąż ściskał moją własną i zamknąłem oczy, delektując się odgłosem miasta, zagłuszanym przez wysokość.

            Poczęstował mnie papierosem, nie puszczając mojej dłoni ani na sekundę. Skorzystałem i wyciągnąłem jednego szluga z paczki, potem drugiego i trzeciego. Siedzieliśmy na pieprzonym dachu pieprzone kilkadziesiąt minut, paląc papierosa za papierosem. Mając po jednej słuchawce w uchu, słuchaliśmy Too Far Gone od Sir Sly bez przerwy. Milczeliśmy, w pewnym sensie odlatując gdzieś daleko. Moimi myślami był on, a jego… Jego myśli wciąż były dla mnie zagadką.

            Gdy zadrżał nagle i niespodziewanie, zrozumiałem, że coś jest nie tak.

            - Co się stało?

            - Nie pytaj, co się stało. Po prostu mi pomóż. Zabierz mnie stąd.

**

- Sehun? – mruknął cicho. – Zastanawiałeś się kiedyś, jak opisać swój smutek?

Spojrzałem na niego lekko zamglonym wzrokiem. Byliśmy w jego sypialni. Luhan leżał na łóżku, podpierając się stopami o materac na zgiętych kolanach, a ja wpółleżałem, oparty plecami o zimną, jasną ścianę.

- Nigdy o tym nie myślałem – powiedziałem. Poprawiłem się do wygodniejszej pozycji, siadając. – Co cię tak naszło?

- Nie wiem.

- A ty się nad tym zastanawiałeś?

- Zastanawiałem. – Postawił na chwilę pauzę. Piosenka w tle została zastąpiona następną i prawdopodobnie to było tego przyczyną. – Mój smutek to niesłodzona, zimna kawa, zamknięta w klatce fretka, chaotycznie ułożona kołdra, książka, której nie miałem w planach czytać i pozbawione sensu sms-y do ciebie.

Spojrzałem na trzy leżące na biurku książki. Jedna na drugiej. W żadnej ani śladu zakładki.

- Więc chyba często bywasz smutny ostatnimi czasy.

- To prawda.

Wróciliśmy do wsłuchiwania się w słowa wokalistki, której piosenka uciekała z głośników w kącie pokoju. Zrobiło się spokojnie, ale ja tego nie czułem. Być może zacząłbym się zastanawiać nad jego pytaniem, gdyby nie to, że inna sprawa zawracała moją głowę.

Czułem, że w zbyt dużym stopniu stałem się od niego zależny. Nie chciałem tego zmieniać. – Ale to był inny rodzaj smutku – odezwał się. – Bo do ciebie nie pisałem. Tak naprawdę to chyba była twoja wina, Sehun. Jednak to dobrze. Relacje właśnie na tym się budują. Mimo wszystko proszę, nie rób tak więcej. Nie znikaj tak nagle.

Sam siebie zapytałem w myślach, dlaczego nigdy nie oczekuję odpowiedzi, kiedy pytam go, co się dzieje. Była w tym pewna zależność, bo Luhan nie oczekiwał pytań, a ja nie oczekiwałem udzielenia na nie odpowiedzi. Jak dotąd mi to nie przeszkadzało. Ale teraz chyba zaczęło. Ponieważ nie wiedząc w czym leży problem, nie potrafiłem mu pomóc. Jednak on chyba nie chciał pomocy. Ale mając świadomość, że byłem powodem, przez który było mu źle, poczułem się bardziej podle niż kiedykolwiek wcześniej.

- Chcę, żebyś był – przypomniałem sobie, jak powiedział mi pewnego chłodnego i brudnego piątku.

Satysfakcjonowały mnie te słowa, ale chciałem więcej, po raz kolejny porównując samego siebie do narkomana.

Wróciłem wzrokiem do jego osoby. Dziecięcym wzrokiem wpatrywał się w swój nadgarstek, bawiąc sznurkami, które miał na nim zawiązane.

- Mam być, ale po to, by oderwać cię od zmartwień – pomyślałem, choć moje własne myśli zostały zagłuszone przez dźwięk dzwonka. Natychmiastowo wstał ze zdziwieniem wymalowanym na twarzy.

Przez dłuższą chwilę była tylko cisza, potem usłyszałem jak drzwi wejściowe otwierają się i damski głos rozszedł się z echem po mieszkaniu. Słowa, które niósł uderzyły we mnie boleśnie.

              - Jesteś sam czy z Minseokiem?