1901 [hunhan]

Tytuł: 1901

Pairing: hunhan

Rating: G

Gatunek: fluff

Ostrzeżenia: brak

Od autora: Tak, żyję. Chyba wciąż mam blokadę i jestem naprawdę zaskoczona, że udało mi się to napisać w zaledwie kilka dni. Ten one shot to totalna fluffy miniaturka, coś na osłodę w całej tej burzy wokół Exo. Jeżeli jest ktoś, kto czeka na HIE - przepraszam, że tak zwlekam. Mam postój, ale obiecuję, że zrobię wszystko, żeby to napisać. 

            Było wcześnie, jeszcze nieco ciemno, może nawet trochę ciepło. Jednak żadne gorąco nie mogło równać się z tym, które czuł każdego poranka i wieczora. Ani upalne letnie dni ani płomień kominka jakiejś szczególnej zimowej nocy. Ponieważ temperatura obejmującego go ciała była niezastąpiona.

           

- Luhan?

           

Odwrócił się w stronę, z której dobiegło to ciche wezwanie, brzmiące jak najpiękniejszy na świecie wiersz. Spotkał się z zaspaną, dobrze znaną mu twarzą i wspaniałymi, ciemnymi oczami, w których odbijało się światło latarni z zewnątrz, wpadające do sypialni przez odsłonięte okno. Skierował na chwilę wzrok wprost na pełne, malinowe usta, których smakował już tysiąc razy. I zrobił to po raz tysięczny pierwszy.

           

- Tak? – wyszeptał wprost w wargi Sehuna, a nikły uśmiech rozgościł się na jego twarzy, kiedy mężczyzna przycisnął desperacko ich ciała do siebie.

- Myślałem, że śpisz.

- Też przez chwilę miałem takie wrażenie.

Hun sięgnął dłonią do tej, która należała do Chińczyka. Ich palce związały się w silnym uścisku. Uwielbiał noce takie jak ta, kiedy po prostu cicho rozmawiali i dotykali się nieśmiało, patrząc sobie w oczy lekko nieprzytomnym wzrokiem, a uśmiech Luhana tak wiele obiecywał. Te momenty były ważne. A Chińczyk był jeszcze ważniejszy.

- Kocham cię. Kocham cię najmocniej na świecie i chyba zacznę kupować twoim rodzicom codziennie bukiet róż za to, że wydali cię na świat, a tobie pięć bukietów za to, że zgodziłeś się być moim wszystkim. – Oh poruszył się, by delikatnie położyć go na plecach, a sam zawisł nad nim na kilka nieistotnych sekund. Później opuścił się taktownie i przykrył go swoim ciałem, całując w swój unikatowy sposób – taki w jaki tylko i wyłącznie on potrafił. – Wiesz co dziś za dzień, prawda Lulu? To dziś. Dziewiętnastego stycznia dokładnie cztery lata temu udowodniłeś mi, że nie muszę już o ciebie walczyć, ponieważ wygrałem i cię mam… - Urwał na chwilę. Jego głos łamał się ze szczęścia, które go przepełniało, dał na moment odpocząć swojemu walącemu sercu.

Palce Luhana przejechały z najbardziej subtelną na ziemi manierą po przedramionach Sehuna aż do jego szyi, badając gładką fakturę opuszkami, smakując go zmysłem dotyku. Sięgnął do jego ust własnymi, całując go delikatnie. Koreańczyk obejmował ciasno jego ciało i to sprawiało, że Han najzwyczajniej w świecie czuł się bezsilny. Chciał się taki czuć, pragnął, by młodszy ochronił go przed wszystkim, co czyha na niego po opuszczeniu tej sypialni, która widziała więcej wybuchów szczęścia, która słyszała więcej wyznań, cichych szlochów i jęków niż prawdopodobnie jakakolwiek inna.

- Ale ja walczę i będę walczył o ciebie dalej – kontynuował, sprowadzając mężczyznę pod sobą na ziemię. Choć to chyba wciąż nie do końca była ziemia. Obaj mieli wrażenie, że nadal dryfują. – Chciałbym powiedzieć, że dla ciebie mógłbym oddać wszystko co mam, ale tym wszystkim jesteś ty, a ciebie nie potrafiłbym nikomu oddać. Nieważne, jak bardzo egoistyczny jestem. Po prostu nie chcę pozwolić ci kiedykolwiek zniknąć, wymsknąć mi się między palcami, wobec tego będę trzymał cię tak mocno, jak tylko mogę i walczył tak długo, jak będę w stanie, by udowodnić, że nikt nigdy nie pokocha nikogo bardziej niż ja ciebie.

Luhan uśmiechnął się, podczas gdy łzy wzruszenia niebezpiecznie zbierały się w kącikach jego oczu. Sehun starł je, zanim jeszcze zdążyły spłynąć po lekko zarumienionym policzku Chińczyka.

Wszystkie te emocje i wspomnienia wybuchły w sercu Lu, sprawiając, że czuł, iż byłby w stanie teraz wstać i zrobić wszystko, czego tylko by zapragnął. Ta strona Sehuna objawiała się wyjątkowo rzadko, przy każdym kto nie był Luhanem nawet wcale. Z tego powodu Chińczyk czuł, jakby rzeczywistość stała się teraz czymś zupełnie innym, albo jakby w ogóle nie istniała.

- Hunnie, ja…

- Nic nie mów. – Ich wargi złączyły się po raz kolejny. Ocierały się o siebie z czułością, która była na wagę złota. Tysiąc, a może nawet jeszcze więcej, motyli obudziło się w brzuchu Sehuna, gdy ich języki powolnie wchodziły do gry, muskając się nieśmiało. – Chcę cię prosić, byś był taki, jaki byłeś do tej pory, bo wiem, że wtedy będę szczęśliwy. W zamian sam będę starał się być z każdym dniem coraz lepszym człowiekiem, pracować ciężko i sumiennie w pielęgnowaniu tego, co do tej pory wspólnie stworzyliśmy i będę wszystkim, o co poprosisz, a może nawet więcej [1].

Luhan chciał powiedzieć naprawdę wiele, a z drugiej strony pragnął milczeć i w nieskończoność słuchać słów jego ukochanego, które go zamroczyły. Miał przed oczami różową miłosną mgiełkę i mógłby przysiąc, że czuł się jak świeżo zakochany nastolatek. Może po części było to prawdą, ponieważ zrozumiał, że zakochiwał się codziennie od nowa w tej samej osobie.

Nie był pewien, czy wzrok Sehuna kiedykolwiek wcześniej był właśnie taki, jak w tamtej chwili. Jego oczy były nienaturalnie ciemne, a ciepło i mieszanka najbardziej pozytywnych uczuć, jakich może doznać człowiek aż wylewała się z jego niemal czarnych tęczówek. Dreszcze wstrząsnęły ciałem Chińczyka, sprawiając, że ten wzdrygnął się, co z kolei poskutkowało tym, że wszystkie zmysły Oh skupiły się właśnie na nim.

- Oh Sehunie – wypowiedział stanowczo. Na twarz Luhana wstąpił niezwykle oficjalny wyraz. – Zapierasz mi dech w piersiach. Chciałbym powiedzieć ci naprawdę dużo, ale czuję, że nie potrafię skleić żadnego głębszego zdania. Trafiłem na kogoś zbyt nadzwyczajnego. Dlatego dopóki ty będziesz szczęśliwy, ja też taki będę, bo wybrałbym cię w każdym wcieleniu i w każdym świecie, gdyby było mi to dane. Od czterech lat wiem, że byłbym gotowy rzucić wszystko i uciec z tobą, jeśli tylko byś mnie o to poprosił. Tak długo, jak będę miał ciebie, nic innego nie będzie mi potrzebne.

Sehun nie musiał słyszeć już niczego więcej. Czuł się kompletny i ktokolwiek kiedyś powiedział mu, że bez miłości nie da się żyć – miał rację.

Dochodziła piąta rano, a on miał ochotę wyjść na balkon i wykrzyczeć całemu światu, jak bardzo szczęśliwy jest.

[1] - Birdy - 1901