6. Hi, I exist [hunhan]

Kochani! Z okazji nowego roku chciałabym życzyć wam wszystkiego najlepszego. Mam nadzieję, że 2015 będzie szczęśliwszy dla nas wszystkich, że przyniesie więcej szczęścia niż łez. Chciałabym również prosić was, żebyście nigdy się nie poddawali, byli silni i nie tracili wiary w siebie. Doskonalcie to, co wam wychodzi i nigdy nie rezygnujcie! Równocześnie pragnę wam podziękować za to, że cały czas jesteście ze mną i tak bardzo mnie napędzacie. Jesteście niesamowici, pamiętajcie o tym!  

- Boję się, że cię dotknę, a ty zaczniesz się kruszyć i rozpadniesz mi się na drobne kawałki – powiedziałem. Oczy zaszły mi łzami. Nie wiem, czy to przez wiatr, który brutalnie wiał prosto w nasze twarze czy z powodu czegoś, co zaczynało dusić mnie od środka.

- Myślę, że już jestem tymi kawałkami, które trzeba posklejać.

Dotknąłem wierzchem dłoni jego zaczerwienionego od zimna policzka. Omiotłem wzrokiem całą jego twarz. Chłonąłem jego piękno. Nie mogłem oderwać wzroku od tego w jaki sposób jego rozbiegane oczy patrzą głęboko w moje, jak jego delikatne, zmaltretowane przez ostre powietrze usta są subtelnie rozchylone.

Jego ręka dotknęła mojego torsu i posunęła wyżej, aż do kołnierza płaszcza, na którym zacisnął palce. Coś w nas zawrzało.

- Nawet nie wiesz o ile rzeczy chciałbym cię w tym momencie zapytać, Luhan.

Bo nie wiedział. Nie mógł wiedzieć, kiedy ja sam nie zdawałem sobie sprawy z ich liczby.

Cały czas na niego patrzyłem. Moje pole widzenia robiło się coraz mniej wyraźne, ale wciąż wystarczające, kiedy muskałem jego twarz kciukiem.

- Nawet nie wiesz ile rzeczy chciałbym ci w tym momencie powiedzieć, Sehun.

Coś co kumulowało się we mnie od jakiegoś czasu już nie wytrzymało i po prostu wybuchło.

Pod wpływem tego wybuchu owinąłem ręce wokół jego klatki piersiowej, zamykając w szczelnym uścisku, kiedy pochyliłem się. Zderzenie naszych warg ze sobą było kwestią jednego ruchu, który wykonałem zaraz po tym. I coś zaczęło wrzeć między nami jeszcze bardziej. Było podobne do chaotycznych fal tworzących się na jeziorze albo wiatru, który szalał bez skrupułów.

Zamknął oczy, trzymając mnie tak samo mocno jak wcześniej. Nasze usta współgrały ze sobą znakomicie, kiedy ocierały się o siebie bez pośpiechu. Czułem, że moje serce zaraz wyskoczy z piersi, jakby chciało być jeszcze bliżej tego, które należy do Luhana. Choć nie do końca wiedziałem, czy ono wciąż było tylko moje czy może już trochę jego.

To co zaistniało między nami było w tamtym momencie czymś najbardziej czułym na świecie. A kiedy odsunął swoją twarz od mojej, skulił się i oparł głowę o moją szyję. Myślę, że właśnie w tamtej chwili nie istniało nic bardziej arcydelikatnego.

- Potrzebowałem osoby, która odciągnie mnie od rzeczywistości rozmową. A potem pojawiłeś się ty, robiąc to samo swoją obecnością – wyszeptał. Nie widziałem jego twarzy. Wpatrywałem się jedynie z góry w jego blond włosy. Na dźwięk jego słów przeszły mnie dreszcze i chyba dostałem gęsiej skórki.

Kto wie, może po prostu nie radziłem sobie z uczuciami.

- Jest zimno – mruknąłem. - Po prostu stąd chodźmy.

Przez chwilę gładziłem jego ramiona w jakimś bezsensownym geście. Może nie byłby tak do końca bezsensowny, gdyby nie to, że ani nie dodał mu ciepła ani otuchy.

- W porządku – odpowiedział tylko.

Kiedy odsunął się ode mnie i ruszył przed siebie nawet się nie oglądając, ogarnęło mnie niewyobrażalne zimno. Wciąż szedł nieco skulony, z twarzą schowaną w czarnym szalu. Podążałem za nim bez pośpiechu, paląc papierosa. Doświadczałem czegoś innego, niekoniecznie lepszego.

Nigdy wcześniej nie czułem tylu emocji na raz.

I nigdy wcześniej żadne tak cholernie nie bolały.

- Czy wszystko w porządku? – zapytałem niemal szeptem, kiedy go dogoniłem. Czułem niemożliwą do zahamowania ochotę na złapanie jego ręki. I zrobiłem to.

- Tak, wszystko jest w porządku. Wszystko oprócz mnie.  

Zacisnąłem szczękę i mocniej ścisnąłem jego dłoń. Była zimna i lekko drżała, tak samo jak moja. Podświadomie zrozumiałem, że powoli zaczynałem bać się nie tylko czynów, ale też słów. Utwierdzało mnie to w przekonaniu, że miał rację.

i’m not ok

but it’s ok

            - Żałujesz czasem? – zapytał nagle.

            Dochodziliśmy już do domu, nawet nie wiem kiedy pokonaliśmy cały ten dystans. Zorientowałem się, że nasze dłonie wciąż były ze sobą splecione. Zrobiło się cieplej.

            - Czego? – Nie rozumiałem.

            - Że wtedy dosiadłeś się do mnie. Że pozwoliłeś, aby to zaszło tak daleko.

            Nie wiem, którego papierosa z rzędu już paliliśmy, ale zrobiło mi się niedobrze. Zgasiłem go i wyrzuciłem na ulicę.

            - Nie – odpowiedziałem krótko. Coś tknęło mnie do kontynuacji. – Chcę, żebym tylko ja mógł cię tulić, szeptać ci, całować cię i kochać.

            - Szczerość popłaca, Sehun.

            - Wiem o tym.

            - W takim razie i ja powinienem być z tobą zupełnie szczery.

            - Tak, powinieneś.

            - Może po prostu chciałbym być twój.

            - Może.

            Niczego więcej nie powiedział. Puścił mnie, otworzył furtkę i wszedł do domu. Nie obejrzał się ani razu, ale ja chyba nawet tego nie chciałem. Nie trudziłem się o pytania, kiedy bez słowa zniknął w swoim pokoju. Ja zrobiłem to samo. Siadłem do biurka, wyciągnąłem notes i ołówek.

            Puścił muzykę. Idealnie słyszałem ją przez ścianę. W kółko leciała jedna piosenka, ta sama, której słuchaliśmy wtedy na dachu. Too far gone było w tamtym momencie idealnym określeniem.

            Zacząłem nowy rysunek. Na początku nie przedstawiał niczego konkretnego. Aż do momentu, w którym zorientowałem się, że niekompletny jeleń miał jego oczy. I przypomniało mi się, jak pytał mnie w jaki sposób opisałbym swój smutek. Siedząc przez chwilę bezczynnie z wzrokiem wbitym w okno stwierdziłem, że gdyby teraz spytał mnie o to samo, zdefiniowałbym swój smutek jako miliony nieskończonych szkiców i brak jego obecności.

            Zrobiło się ciemno, ale nie zapaliłem światła. Było mi dobrze w mroku, choć to było tylko zastępstwo słów ,,jest dobrze’’, które musiałem znieść. Ponieważ nie było dobrze, jeśli on nie siedział obok mnie. Nawet jeśli nie potrafiłem rozszyfrować tego co czuł i o czym myślał, to mając go przy sobie byłem pewny, że jest w jakimś stopniu bezpieczny. Że nie czyta książek, więc może nie jest smutno. Że nie pisze do mnie, więc chyba jest stabilnie. Że nie płacze.

            Ścisnąłem ołówek w ręku, a potem odłożyłem go na biurko. Zamknąłem notes i podszedłem do torby, by wyciągnąć z niej paczkę papierosów i zapalniczkę. Znalazłem się przed drzwiami w niewyobrażalnie krótkim czasie. Zapukałem i wszedłem do środka.

            Leżał skulony na łóżku. Nie jestem pewien, czy nawet słyszał jak pukałem. Schowałem papierosy do kieszeni bluzy i oparłem jedno kolano o materac. Drgnął, ale nie odwrócił się. Nie zastanawiałem się już za wiele nad tym, co robię. Położyłem się i objąłem ręką jego talię, przytulając jego plecy. Westchnął cicho, a ja podniosłem się na łokciu i zbliżyłem usta do jego ucha.

            - Może po prostu chcę, żebyś był mój? – szepnąłem mu.

            Przychodząc tu chciałem powiedzieć, że też mam swoje limity, które właśnie się wyczerpują. Pragnąłem, żeby wiedział, że znoszenie jego chwiejności stawało się dla mnie coraz trudniejsze, ponieważ w jednej chwili mówił mi rzeczy, których nigdy nie chciałbym zapomnieć, a w następnej oddalał się, znowu stawiał między nami mur, milczał i odbierał mi wszelkie nadzieje.

            Ale doszedłem do wniosku, że odłożę to na później, choć byłem świadomy, że odłożyć na później jest najczęściej równoznaczne z jednak tego nie zrobię.

**

            Humor Luhana był zły. Nie umiałem temu zaprzeczyć tak samo jak temu, że mój również taki był. Straciłem poczucie czasu, kiedy tylko leżeliśmy razem, nie rozmawiając. Ale w pewnym momencie odwrócił się w moją stronę i obaj chyba wróciliśmy na ziemię.

            Opierałem się plecami o ścianę, wpółleżąc, a on trzymał głowę na moim barku, bawiąc się sznurkami, które wciąż miał na nadgarstku.

            Szepnął moje imię, a ja tylko mruknąłem na znak, że go słucham.

            - Co myślałeś, kiedy dopiero się poznawaliśmy? – spytał.

            Wróciłem myślami do naszych pierwszych spotkań. Do zapachu wilgotnego, jesiennego powietrza i smaku zimnej kawy. Do naszych spacerów i do tego jak nieprawdopodobny był dla mnie.

            - Wydawałeś mi się być cholernie magiczny. W sumie cały czas wydajesz się taki być – powiedziałem i spojrzałem w stronę okna. Nie opuściliśmy rolet. Padał śnieg.

            - Magicznych rzeczy chyba tak naprawdę nigdy nie ma.

            - Tak, masz rację. Dlatego miałem wrażenie, że w istocie nie istniejesz.

            - Więc jeśli kiedykolwiek zajdzie taka potrzeba, po prostu udawaj, że nigdy naprawdę nie byłem prawdziwy.