7. Hi, I exist [hunhan]

Nawet nie mam zielonego pojęcia co napisać w notce autorskiej. Zdaję sobie sprawę, że z każdym kolejnym rozdziałem jestem coraz bliżej końca i mam ochotę rzucić się z okna. Chcę wam też podziękować za wszystkie komentarze! Jesteście cudowni. 

            Spojrzałem na niego z góry, marszcząc brwi. On zrobił to samo i kiedy mój wzrok skrzyżował się z jego szczenięcymi oczami, mógłbym przysiąc, że czułem się niepokonany.

            - Czasem warto pozostawić magiczne rzeczy tylko w swojej głowie – powiedziałem.

            - Chyba masz rację. Ale niekiedy mogą stać się nieprzyjemne. Wtedy powinno się ich pozbyć. Ale… Uch… – Westchnął, przerywając. Podniósł się do siadu i położył dłoń na mojej piersi w miejscu, w którym znajdowało się serce. – Mimo wszystko nigdy nie chciałbym, żebyś o mnie zapomniał.

            Poczułem łzy w oczach. Znowu. Doświadczyłem czegoś paskudnego, czego nie potrafię zdefiniować. Myślę, że nikt by nie potrafił. Ale odpowiednikiem tego prawdopodobnie były słowa ,,to boli’’, jakkolwiek żałośnie brzmiały.

            - Luhan – syknąłem i również się podniosłem. – Jeśli jest coś, co chcesz mi przekazać, to zrób to tu i teraz. Nie potrafię już czytać między wierszami. Tak samo jak nie potrafię już ignorować wszystkich twoich słów i tego jak cholernie boli mnie to co się dzieje. Przestaję czuć się na siłach, żeby to znosić. Już chyba nie potrafię.

            Milczał, kiedy przestałem mówić. Mijały sekundy, może minuty, a on nic nie powiedział. Jego głowa była opuszczona. Grzywka przysłaniała mu twarz. Zaciskał dłonie w pięści, a mi najzwyczajniej w świecie zachciało się płakać.

            - Nie mogę policzyć ile razy przepraszałem za to, jak się czuję i kim jestem – zaczął. Spojrzał na mnie, a jedna łza, nad którą nie zdołał zapanować, uciekła z kącika jego oka, wędrując mozolnie po jego policzku. – Nie mogę policzyć ile razy przepraszałem za to, że w ogóle jestem, Sehun. Po prostu nie chcę, żeby kiedykolwiek mi cię zabrakło, nawet jeśli w tym momencie uznasz, że kłamię.

            - Właśnie dlatego to wszystko mówisz? – Nie potrafiłem o to nie spytać.

            - Chyba tak. Może po prostu się boję?

            - Chyba obaj po prostu się boimy.

            Wstałem i poprosiłem, żeby zrobił to samo. Podprowadziłem go do okna, a on uprzednio przełączył tryb w laptopie. Piosenki z playlisty znowu zaczęły lecieć jedna po drugiej. Coś wreszcie się ruszyło. Stanąłem tuż za nim i objąłem go, opierając się policzkiem o jego skroń. Śnieg prószył z umiarem, wielkie płatki tańczyły w ciemności nieba, niektóre lądowały na szybie przed nami. Widziałem w niej nasze odbicie. Patrzyłem jak jego twarz złagodniała, kiedy spoglądał przed siebie.

            - Mówiłeś, że nienawidzisz jesieni. A jak jest z zimą?

            - Zima jest delikatna. Przepełniona zapachem cynamonu i mlecznej czekolady. Rozjaśniona bielą śniegu. Przesiąknięta atmosferą długich wieczorów. Pobudza zmysły, te najbardziej subtelne, i chyba właśnie za to ją kocham.

            - A czy długie, zimowe wieczory nie są przypadkiem idealną okazją do czytania książek?

            - Jeśli pozwolisz mi myśleć o czymś innym w zimowe wieczory, to nie będą idealną okazją do czytania. – Uśmiechnął się słabo. Poczułem, że miękłem.

            Odwróciłem go do siebie przodem i spojrzałem prosto w jego oczy. Uśmiech mu poszerzał, a ja zorientowałem się, że stoję twarzą w twarz z najpiękniejszą istotą na ziemi. Przyłożyłem dłoń do jego policzka, drugą obejmując jego szyję i pocałowałem go. Ale już nie tak po prostu. Chyba jedynie tak głęboko.

            Poczułem jak się wzdrygnął, a chwilę później gorzki szloch wpadł prosto w moje usta i niewiele się zastanawiając, przyciągnąłem go do siebie ręką, która go obejmowała. Oparłem głowę na jego ramieniu, on zrobił to samo.

            - Nawet jeśli cały świat cię zdradzi, nadal będę stał z tobą – wyszeptałem, wiedząc, że usłyszy. Uścisk na materiale mojej bluzy stał się silniejszy. – Tylko i wyłącznie z tobą.

            Nie wiem, kiedy coś znowu w nas uderzyło. Coś zachłannego, odbierającego zmysły. Przegapiłem również moment, w którym pod moimi plecami pojawił się materac łóżka, a pod jego piersią – moja pierś. To było jak jednorazowe przyćmienie umysłu. Jakbym był na kilkuminutowym haju. Kiedy się ocknąłem, leżał na mnie z papierosem w ręku. Czułem jego smak na swoich wargach.

            Zaczęła lecieć kolejna piosenka. Po raz pierwszy znałem tytuł i melodię.

            Lana Del Rey.

            Nigdy specjalnie za nią nie przepadałem. Była dla mnie jedynie melancholijnym brzmieniem, przy którym dobrze mogłoby się pić ostatnie kieliszki wódki. Wtedy wciąż była dla mnie melancholijnym brzmieniem, ale takim, przy którym idealnie odbierało się nikotynowy dym prosto z ust Luhana.

            Jedna z jego dłoni była wpleciona w moje włosy, w drugiej trzymał fajkę, kiedy pochylał się nade mną, wdmuchując mgiełkę między moje wargi. Po raz pierwszy ciężar czyjegoś ciała na moim własnym był rozkoszny. Nucił cicho melodię aż dobrnęliśmy do refrenu. Zbliżył swoje usta do mojego ucha i przeszedł mnie dreszcz.

            - Hello, hello, can you hear me? I can be your china doll if you want to see me fall. [1] – Jego subtelny głos był niczym perła, kiedy mieszał się z tym, który należał do wokalistki. Ich słowa wspólnie brzmiały dla mnie jak najpaskudniejsza na świecie obietnica, sprawiły, że chciałem zasnąć i obudzić się, kiedy to wszystko już przeminie. Chyba po raz pierwszy w życiu czułem się tak kurewsko bezsilny.

            Poczułem jego palce na swoim policzku i zorientowałem się, że najzwyczajniej w świecie ścierał z niego łzy. Iskry w jego oczach zdradzały, że on też był ma skraju wytrzymałości.

            - Tyle rzeczy ostatnio się dzieje, tyle emocji jest we mnie. Chyba przestaję wyrabiać – usprawiedliwiłem się. Dopiero po fakcie zrozumiałem, że powiedziałem to na głos.

            - Potrzebujesz pauzy – stwierdził.

            - A ty? Ty jej nie potrzebujesz?

            - Jesteś moją pauzą od samego początku.

            - Co chcesz przez to powiedzieć?

            - Znalazłem w tobie swój własny spokój, Sehun.

            Zgasił papierosa w popielniczce, którą wyciągnął spod łóżka. Chowanie jej było jak ukrywanie swoich własnych słabości, które starał się przyćmić nikotyną. Było w niej tyle petów, że liczba papierosów, które wypalił w samotności od dnia naszego przyjazdu stała się zastanawiająca.

            Sięgnął po kołdrę i okrył nas, kładąc się obok mnie. Jego głowa spoczęła na mojej klatce piersiowej, kiedy objąłem go, spoglądając w stronę okna.

            Nie czułem niczego oprócz ciepła, które biło od Luhana. On sam chyba lewitował już na granicy snu i rzeczywistości. Tak przynajmniej stwierdziłem, kiedy spojrzałem na niego. Kolejną rzeczą, którą zaobserwowałem było to, że włączona lampka stawała się powoli coraz bardziej nieznośna. Pochyliłem się w jej – i zarazem Hana – stronę, by wyłączyć światło i gdy cofnąłem się, jego ręce automatycznie powędrowały za mną. Schował twarz w zagłębieniu mojej szyi i skulił się, lgnąc do mojego ciała w desperackim akcie bezsilności. Westchnął cicho, niemal niezauważalnie, kiedy ułożył się wygodniej.

            - Luhan? – szepnąłem, odgarniając kilka kosmyków jego włosów za ucho.

            - Nic nie musisz mówić. Tylko bądź tutaj i cały czas mnie trzymaj.

            To było tak cholernie piękne, słyszeć od niego takie słowa, a ja czułem się równie cholernie spokojny, kiedy zamknąłem oczy i oparłem brodę o czubek jego głowy, obejmując go mocno.  Chciałem powiedzieć, że mogę trzymać go tak przez wieczność, nie puścić jego ciała do końca swoich dni, ale jedyne na co się zdobyłem to ciche ,,dobranoc’’.

**

            Poranek nadszedł prędzej niż oczekiwałem. Choć mój organizm wciąż domagał się snu, nic nie zapowiadało, żebym zdołał jeszcze zasnąć. Luhana nie było obok tak jak ubiegłego poranka. Nie leżał przy mnie, ale odgłosy dobiegające z dołu mnie uspakajały, dając gwarancję, że nie zniknął.

            Muzyka była wyłączona, laptop zamknięty, a rolety zsunięte do samego końca szyby. Utwierdzały mnie o jego obecności tak samo jak wymiętoszona poduszka po mojej lewej.

            - Więc może jednak nie jest tylko wytworem mojej wyobraźni – pomyślałem.

            Podniosłem się do siadu i zrozumiałem, że to była bardzo zła decyzja. Pulsujący ból w mojej głowie sprawiał, że miałem wrażenie, jakby ważyła tonę. Nie mogłem nawet zacisnąć dłoni w pięści – czułem się wypruty z sił. Oczy mnie piekły, suchość w ustach tylko podsycała to, że czułem się tak jakbym w ogóle się nie czuł.

            Z trudem znalazłem się na dole. Musiałem trzymać się poręczy, schodząc po schodach, ponieważ moje ciało chwiało się na wszystkie strony.

            Siedział na blacie kuchennym. Nieco zgarbiony patrzył w okno, obserwując wciąż spadający z nieba śnieg. Trzymał papierosa w dłoni i tym razem to on czekał z kawą na mnie.

            - Źle się czujesz? – zapytał. Przyglądał mi się uważnie, kiedy stanąłem naprzeciw niego, rękoma opierając się o pulpit blatu po obu jego stronach.

            - To nic takiego – wykręcałem się. – Jestem po prostu niewyspany.

            - Och. Więc ile nieprzespanych nocy masz już na koncie w ostatnim miesiącu?

            - Nie pytaj o to – powiedziałem. Doskonale wiedział, że nie przyjmowałem słów sprzeciwu.

            - Dzisiejsza noc dała mi wiele do myślenia, Sehun – zaczął i spoważniał, a ja razem z nim. 

[1] - Lana Del Rey - Without you