Różne koszmary [stucky]

cr: hak-kun

Tytuł: Różne koszmary
Pairing: stucky [Steve x Bucky, Kapitan Ameryka]
Rating: G
Gatunek: fluff (miał być fluff??)
Ostrzeżenia: brak

Od autora: Tknięta falą rozpaczy z powodu stucky postanowiłam umilić sobie życie i napisać wreszcie coś, co nie będzie emo do potęgi, więc stąd ta mini miniaturka napisana w kilka godzin. I chyba spodobała mi się wizja napisania takiej serii króciutkich lekkich ficzków, więc trzymajcie za mnie kciuki, może wreszcie nie będę wstawiać czegoś raz na pół roku.

They killed

the boy in 1945

James Buchanan Barnes miał misję, którą musiał wykonać. Misję, która nie pozwalała mu umrzeć, ponieważ niektórzy ludzie tak po prostu nie giną – nie zostawiają nieskończonych spraw, nie opuszczają ludzi, których kochają.

            Misją Jamesa Buchanana Barnesa był Steven Rogers. Misją, którą musiał dokończyć. Człowiekiem, którego musiał bronić.

**

Bucky nie sypiał najlepiej. I to nawet nie ostatnio, tylko odkąd pamiętał, a tak naprawdę nie pamiętał wiele.  Ale nieprzespane noce były jego codzienną rutyną od lat, zarówno przed jak i po powrocie na Brooklyn.

         Z początku Steve myślał, że to kwestia nowego miejsca, z którym może ciężko było się Jamesowi oswoić, ale mijały tygodnie, a on wciąż nie spał.

           Czasem budził się w środku nocy; zlany potem, z szalejącym w piersi sercem i drżącą lodowatą dłonią. Czasem nie otwierał oczu przez miliony sekund, czasem robił to od razu. Czasem patrzył na śpiącego Steve’a, aby uspokoić się tym dziwnie kojącym widokiem, ale niekiedy nie zwracał oczu w jego kierunku nawet na chwilę, zbyt przerażony tym, że on naprawdę tam jest; zakopany w zmiętej pościeli, która pachniała czekoladą z orzechami i słodkim płynem  do płukania, którego Rogers używał. Wtedy czuł jedynie jego ciepło, które sprawiało, że miał gęsią skórkę oraz jego cichy oddech przebijający się do uszu Bucky’ego przez hałas jego łomoczącego serca.

Czasem po prostu przysuwał się bliżej, owijał ramiona wokół tego niesamowicie stabilnego ciała i zasypiał z powrotem z myślą, że wszystko jest w porządku, ale w niektórych momentach kompletnie nic nie było dobrze – Bucky to wiedział, czuł to całym sobą i wtedy wychodził po cichu z łóżka.

           

Chłód paneli uderzał drastycznie w jego ciało, wysyłając dreszcze, które biegły wzdłuż jego kręgosłupa. Stał chwilę w padającym przez odsłonięte rolety złotym świetle latarni, która jak na złość stała tuż obok okna i przysłuchiwał się cichnącemu biciu swojego serca. Później wychodził, a Steve nigdy nie wiedział, gdzie powinien go szukać.

Czasem otwierał okno i wychodził na dach, marznąc na zimnej posadzce, otulony rześkim nocnym powietrzem. Czasem nawet szedł na spacer i wracał nad ranem, z plastikowym opakowaniem jagód, aby zrobić Stevenowi naleśniki. Czasem zamykał się w łazience, żeby zwyczajnie posiedzieć w ciszy.

A czasem po prostu nie miał ochoty nigdzie uciekać i szedł do kuchni. Tak jak tym razem, kiedy jego dłoń była już stabilna, a serce biło leniwie - tak, że chwilami nawet go nie czuł. Steve zazwyczaj wtedy się budził. Bucky doskonale o tym wiedział i chyba zrobił to podświadomie. Nie miał odwagi ani ochoty go budzić. Steven powinien się wysypiać.

Usiadł na nadgryzionym zębem czasu drewnianym krześle przy oknie i oparł łokieć o parapet z cichym łoskotem. Nie myślał, nie miał o czym. Wbijał po prostu pusty wzrok w migoczące w oddali światła lamp i pięć minut później ciszę przecięły głosy stóp uderzających o podłogę.  Steve stanął w drzwiach kuchni, zaspany i tak uroczo niewinny, ze zmierzwionymi włosami, które odstawały na wszystkie strony i pogniecionej pożółkłej koszulce – nieco za krótkiej, wyjętej pewnego razu z rzeczy Jamesa.

Wymienili się uśmiechami, a oczy Steve’a złagodniały jeszcze bardziej. Bucky nie uśmiechał się często, a jeszcze mniej się odzywał, choć słowa w ich sytuacji niekiedy naprawdę były niepotrzebne, ponieważ cokolwiek James robił, każdy jego gest był jasny i przejrzysty.

Nocami, kiedy Rogers zastawał go w kuchni, uśmiechał się nieśmiało, jakby chciał przeprosić, że go obudził, ale między tymi niemymi przeprosinami zawsze czaiła się nuta ulgi, którą Steve zręcznie wyczuwał.

- Nie  śpisz – zauważył błyskotliwie. W odpowiedzi otrzymał rozbawiony wzrok i kiwnięcie głową. James przez chwilę nerwowo stukał palcami w parapet. Steve kochał ten dźwięk całym sercem.

- Przynajmniej nie musisz mnie nigdzie szukać – powiedział po chwili zachrypniętym głosem. – Ani nie wspinać się na dach. I nie przeziębisz się. – To było najważniejsze. Steve powinien zawsze być zdrowy i uśmiechnięty. Tylko wtedy Bucky czuł się bezpiecznie.

Steven przysunął krzesło i usiadł obok niego. Ciepło pościeli wciąż trzymało się na jego skórze, James doskonale to czuł i westchnął  jedynie.

- Zły sen? – spytał. James pokręcił głową.

            - Koszmar.

Steve był trochę zdziwiony. Patrzył na niego w milczeniu przez dłuższą chwilę, szukając jakiegoś sensownego wytłumaczenia tej odpowiedzi.

            - To nie jest to samo?

            - Nie, Steve.

            - Dlaczego?

No właśnie. Dlaczego?

Bucky nie wiedział, od kiedy tak naprawdę widział między tymi dwoma terminami tak wielką różnicę. Może od momentu, w którym zamieszkał ze Stevenem, a może kiedy zobaczył go znowu – po tym, jak spadł, jak go odnaleźli, jak kazali mu walczyć z człowiekiem, którego kochał.

- To nie tak, że każdy powinien widzieć tę różnicę – powiedział, zerkając na niego.  Wzrok Bucky’ego był rozbiegany, błyszczący, zagubiony.  – Ja ją po prostu widzę i jest dla mnie ważna – wyjaśnił.

           Steve milczał długo. Zbyt długo, aby James czuł się w porządku. Mieszkali razem od miesięcy, ale on wciąż był w tym wszystkim zagubiony – nie do końca wiedział, kim jest on sam, a fakt, kim jest dla Stevena był jeszcze bardziej niejasny.  

           - Koszmar zaczyna się na jawie, Stevie – ciągnął więc. Czekoladowa grzywka przysłoniła jego twarz, kiedy pochylił głowę w dół, wpatrując się w swoją metalową dłoń. Zgiął delikatnie palce, jakby oceniając, czy naprawdę ma nad nią kontrolę. – Śnimy czasem o jakiś złych rzeczach, ale to nie są koszmary.

           - Więc czym są koszmary?

- Dla mnie?    

- Tak, dla ciebie.

            - Koszmar zaczyna się, kiedy dzieje się coś, na co nie masz wpływu. Kiedy przeżywasz coś, a później to wraca, jak tylko zamykasz oczy.

            Tym razem znów odpowiedziała mu cisza, jednak zanim zdążył się podnieść, aby uciec przed tym ciążącym uczuciem, że nie powinno go tutaj być, Steve przesunął opuszkami palców wzdłuż wewnętrznej strony ręki Bucky’ego aż do dłoni. Splótł ze sobą ich palce, ściskając jego rękę w opiekuńczym geście.

            - Więc co ci się śniło?

            - To, co zawsze – powiedział cicho. Wbijał błyszczący wzrok w kciuk Stevena głaszczący wierzch jego dłoni. – Że musiałem z tobą walczyć – dodał cicho, trochę bezbarwnie.

            - Już nigdy na to nie pozwolę – obiecał. – Nikomu cię nie oddam.

            Jego głos brzmiał przekonująco – na tyle, że James znowu się uśmiechnął, patrząc usilnie w ich dłonie, dopóki wolna ręka Steve’a nie dotknęła jego policzka, zmuszając go, by podniósł wzrok.

            Poczuł jego usta na swoich, poczuł jego zapach, jego bliskość, jego obecność i koszmary zniknęły, a wszystko znowu było w porządku, ponieważ James Buchanan Barnes miał po co wracać w nocy z dachu, z kuchni do łóżka, ze spaceru do domu – do swojej misji, do człowieka, którego kochał i który musiał być bezpieczny.