Dali, Van, Picasso [hunhan]

cr: friscalating 

Tytuł: Dali, Van, Picasso
Pairing: hunhan
Rating: G
Gatunek: romans
Ostrzeżenia: brak
Inspiracja: | 1 | | 2 |

Od autora: Oto wróciwszy! Dvp jest chyba opowiadaniem z największą ilością przekształceń w dziejach mojego pisania, biorąc pod uwagę to, że początkowo miała to być całkiem inna historia. Ale wydaje mi się, że przełamał moją depresję autorską, której zdążyłam się ostatnio nabawić i mogę śmiało powiedzieć, że jestem z niego dumna. Wydaje mi się taki mój i właśnie stąd ta satysfakcja.

A następny w kolejce ostatni rozdział hie, ale na chwilę obecną nie jestem w stanie powiedzieć, kiedy się pojawi. 

Chcę podziękować Levi za stałą motywację i Kook za niejednokrotną pomoc. ♥

            Różowe drzwi.

            Nie pamiętał momentu, w którym natknął się na nie ani okoliczności w jakich znalazł się w tamtej okolicy. Nie pamiętał już nawet, jak tam trafić. Wymazanie tego wszystkiego z pamięci było kwestią kilku miesięcy – ich także nie pamiętał dokładnie. Wiedział tylko, że trochę tęsknił.

            Jednak pamiętał aż za dobrze kolor tych drzwi, każdy ich szczegół i to, jak magicznie komponowały się z jasnoszarą kostką budynku. Pamiętał również, że rósł tam mały krzew.

            Był niewielkich rozmiarów na początku i na końcu, właśnie takim go zapamiętał – delikatnym, podatnym na zniszczenie. Swoją niestabilnością przypominał Sehuna, kiedy ten widział roślinę po raz ostatni.

            Pamiętał również, że bacznie obserwował go przez długi czas – czy rośnie, czy może zaczyna więdnąć oraz czy zgubił dużą ilość igiełek. Nie miał za to pojęcia, jakiego rodzaju był to krzak.

            Ale to było nieważne w porównaniu z tym, że Sehun kojarzył tę roślinę z uczuciami, a wszystko, co wiąże się z emocjami jest warte zapamiętania.

**

            Był w Wersalu od niedawna i ów niedawno wystarczyło, by po jego głowie zaczęła krążyć melodia – niezidentyfikowana, przepełniona subtelnością i spokojem – do której nie potrafił dopisać kontynuacji. To go strasznie frustrowało i właśnie dlatego, starając się pozbyć z głowy natłoku myśli, krążył po mieście, odkrywając coraz to piękniejsze zakątki tego miejsca.

            W samotności palił leniwie chudego waniliowego papierosa, odpinając w pewnej chwili jeden z guzików swojej koszuli – była w kolorze mięty i po prostu kochał ją nosić nawet w dni takie jak tamten, kiedy było niesamowicie parno i duszno.

            Z jedną dłonią schowaną w kieszeni jasnych spodni przechadzał się po kolejnym urokliwym osiedlu. Wszystko tu wyglądało jak odcięte od rzeczywistości i Oh Sehun marzył, by wniknąć w tę magiczną atmosferę całym sobą - żeby przeniknęła go do szpiku kości.

            Właśnie tamtego dnia zobaczył je po raz pierwszy – były szykowne, pokryte jasnoróżową farbą, która być może kiedyś miała ciemniejszy kolor, lecz czas i deszcz zmyły jego głębię – i akurat w momencie, w którym zawiesił na tych drzwiach wzrok, otworzyły się.

             W wejściu stanął mężczyzna z papierosem między palcami. Azjata. Miał na sobie czarne zwężane spodnie, poplamione tu i ówdzie, ciemny tank top i zdecydowanie za dużą jeansową koszulę, którą zdobiły różnokolorowe plamy. Jego przydługa, ułożona w przedziałek, miedziana grzywka rozsypywała się na czole i przysłaniała nieco oczy.

            - Przepraszam, czy ma pan może ognia? – mężczyzna zapytał cicho, kiedy Sehun nie mógł oprzeć się myśli, że patrzy na kogoś niesamowitego.

            - Och – sapnął, zaskoczony otrzymaniem nagłego odzewu -  tak, oczywiście – odpowiedział w końcu, poszukując w kieszeniach zapalniczkę.

            Kiedy przemierzył dzielącą ich odległość, odpalił ją i przybliżył w końcu do zniecierpliwionego mężczyzny. Sehun pomyślał, że cholernie musiało chcieć mu się palić.

            - Dziękuję – powiedział, wypuszczając jednocześnie nikotynowy dym z ust. Miał przyjemny dla ucha głos. – Szuka pan czegoś?    

            - Weny.

            - I co?

            - Nic.

            - Może to przez pogodę? – Zaciągnął się mocno papierosem, a potem wydmuchnął zabójczą mgiełkę i zakaszlał cicho w swoją dłoń.

            Sehun patrzył na niego w ciszy przez dość długą chwilę. To, co powiedział wydawało mu się być po prostu absurdalne.

            - A może to po prostu ja?

            Rozejrzał się dookoła siebie. Mały chudy krzaczek posadzony tuż przy budynku, niedaleko drzwi, rzucił mu się w oczy. Jednak paradoksalnie mimo całej swej kruchości, zachował swoją naturalną, głęboką i zdrową zieleń. W ten sposób żałośnie przypominał Sehunowi wszystkich ludzi, którzy pomimo bagna w jakim tonęli, na zewnątrz zachowywali zimną krew, udając przed innymi kogoś, kto znakomicie radzi sobie z życiem. Uśmiechnął się sam do siebie, nie wiedząc, skąd wzięły się u niego takie przemyślenia.

            - A wystawa? – odezwał się w tym czasie nieznajomy. Połowa jego papierosa zdążyła już zniknąć i Sehun pozwolił sobie stwierdzić, że albo był sfrustrowany, albo długo nie palił. A może to było za sprawą i tego, i tego.

            - Jaka wystawa?

            - Sztuki. Jest chyba do jutra. Podobno inspirująca.

            - Był pan? – Tak, to było zdecydowanie znaczące pytanie.

            - Byłem.

            - I co?

            - Nie zainspirowała mnie ani trochę. Ale wystawili obrazy Picasso. Dali i Van Gogh też byli, więc może jednak warto iść.

            - Nie lubię chodzić sam.

Te słowa wywołały rozbawienie u jego rozmówcy. Schował bladą dłoń do kieszeni spodni i zaśmiał się dźwięcznie. Barwa jego głosu załaskotała uszy Sehuna, sprawiając, że nie mógł oprzeć się wrażeniu, że to jedna z najpiękniejszych melodii, jaką kiedykolwiek słyszał. Poczuł się jak nastolatka zauroczona kimś, kogo widzi od dziesięciu minut i sam miał wielką ochotę roześmiać się na cały głos.

            - Więc co pan tutaj robi? – I wszystko jasne.

            - Nie mam zielonego pojęcia – odpowiedział bezradnie i zaciągnął się papierosem po raz ostatni, postanawiając, że już wystarczy. Przynajmniej na razie.

            - Muszę kupić pędzle. Mogę panu potowarzyszyć.

            - Więc jednak artysta – pomyślał Sehun. Właśnie tak mu się zdawało, kiedy zobaczył to poplamione ubranie i chociaż to mógł być zwyczajny człowiek, który samodzielnie maluje na przykład ściany w domu, ten mężczyzna nie pasował mu na takiego. Miał w sobie coś, co podpowiadało Oh, że patrzy na świat nieco inaczej, właśnie tak, jak patrzą na to malarze.

            Poczuł dziwne mrowienie w rękach, kiedy nieznajomy podniósł niemalże porcelanową dłoń i zgarnął nią niesforne kosmyki grzywki do tyłu. Czuł, że na chwilę odebrało mu mowę. Był po prostu oczarowany – nie wiedział czym oraz dlaczego, ale był. Nie miał co do tego wątpliwości.

            - Brzmi jak naprawdę dobra propozycja. Więc chodźmy.

            W odpowiedzi dostał jedynie uśmiech i była to najlepsza odpowiedź, jaką mógł otrzymać.

**

            Sehun nie poszedł na wystawę, a jego towarzysz nie kupił pędzli. Oh miał wrażenie, że obaj wiedzieli, że tak się stanie już w momencie, kiedy postawili pierwszy wspólny krok. Zawędrowali w głąb tego magicznego miasta, pochłonięci rozmową, która była kompletnie pozbawiona spójności.

            A kiedy zeszli na temat muzyki, Sehun czuł, że może pokazać się z tej lepszej strony. Nie wiedzieć czemu aż tak bardzo mu na tym leżało.

            Opowiadał o tym, jak cudownie jest czuć pod palcami gładkie klawisze fortepianu i że nic nie równa się z uczuciem, które towarzyszy muzykowi, kiedy spod jego ręki wreszcie wychodzi coś, co spędziło mu sen z powiek kilka nocy pod rząd. Han słuchał go z wielkim zaangażowaniem, na jego twarzy malowało się skupienie, ale jego oczy nieco zgasły i Sehun zatracił się w ich głębi na kilka minut całkowitego milczenia, kiedy obaj chyba próbowali zebrać myśli.

            Panująca na zewnątrz temperatura zaczynała ustępować w zaskakująco szybkim tempie, jakby zachodzące słońce ciągnęło ją wraz z sobą w nicość i Oh cieszył się z tego powodu, ponieważ wreszcie mógł zaciągnąć się rześkim powietrzem tego miasta, chociaż ono samo zeszło na drugi plan, zepchnięte tam przez osobę, która towarzyszyła muzykowi.

            Rozmawiali jeszcze przez długie godziny, pokonywali niezliczoną ilość wąskich alejek i brukowanych chodników, mijając mnożącą się w oczach liczbę kolorowych kamienic i małych, przytulnych domków i dopiero po tak długim czasie Sehun dowiedział się, że nieznajomy nazywa się Lu Han. I to była jedyna rzecz, jaką o nim wiedział, ponieważ mimo tego, że Han opowiedział mu o naprawdę wielu sprawach, żadna z nich nie nawiązywała do niego samego zupełnie jakby jego osoba nie była warta żadnych słów i właśnie tym Oh był zawiedziony, ponieważ od Lu Hana biło coś, z czym jeszcze nigdy wcześniej nie miał do czynienia i to go niesamowicie fascynowało. Zachłannie łaknął każdego słowa, które usłyszał, szukając w nim jakiejś podpowiedzi, czegoś, co przybliżyłoby go do tego niesamowitego człowieka choćby o milimetr. Ale Han wydawał się być kimś, kto nie dopuści do siebie nikogo tak długo, aż sam nie będzie miał na to ochoty.

            Pora robiła się coraz późniejsza jakby z sekundy na sekundę. Było to kwestią kilku zdań i dwóch uśmiechów, aby zegarek wskazał jedenastą wieczorem. Sehun był zaskoczony, Han wręcz przeciwnie.

            - Tutaj już tak chyba bywa – powiedział, prostując nogi, kiedy rozłożył się wygodniej na zimnej drewnianej ławce.

            - Co masz na myśli?

            - Paryż pochłania miłość, a to miasto pochłania wszystko inne. Czas, słowa, nastroje, dźwięki. Nic, co tu powstało, nie wyjdzie stąd w całości. Każda nuta, którą stworzysz w tym miejscu pozostanie w jakimś stopniu własnością Wersalu na zawsze. W tym miejscu idzie się zatracić, nie mając o tym najmniejszego pojęcia. Nie ma się na to wpływu, dlatego nie dziwię się, że jest już tak późno. – Słuchając jego słów, Sehun pomyślał, że gdyby tylko mógł, skomponowałby melodię, która brzmiałby jak ten fenomenalny głos. 

            - Najwidoczniej pochłonęło też moje umiejętności stworzenia czegokolwiek.

            - To jest akurat rzecz, którą niebawem ci odda. Musisz mieć jedynie coś, co sprawi, że będzie do tego skłonne.

            - Czyli co?

            - Nie wiem, przepraszam.

            Sehun spojrzał w górę. Księżyc oświetlał atramentowe niebo. Była pełnia i wiedział, że nie zaśnie tej nocy. Pocieszył się myślą, że może dzięki bezsenności uda mu się wreszcie dopisać ciąg dalszy do tej przeklętej melodii, która dręczyła go jak najstraszniejsze wspomnienia.

            Han odwrócił twarz w jego stronę i otworzył usta, chcąc coś powiedzieć, ale w ostatniej chwili zamilkł, a dłoń, którą zdążył unieść, opadła bezradnie na jego uda. Oh spojrzał na niego pytającym wzrokiem, ale nie otrzymał żadnej odpowiedzi.

            - Chciałeś coś powiedzieć – mruknął niemal szeptem. Cisza, w której pogrążyło się miasto pochłonęło i jego, sprawiając, że bał się powiedzieć coś głośno w obawie, że cała harmonia, którą stworzyła ciemność, legnie w gruzach.

            - No tak, ale nie wiem, co dokładnie.

            - Nie wiesz czy nie chcesz powiedzieć?

            - Jedno i drugie.

            - Chciałeś o coś poprosić? – Strzelił.

            - Ta. – I trafił.

            - Więc słucham.

            - Chciałem poprosić, żebyś powiedział ,,tak’’, kiedy zapytam, czy nie wrócisz dziś do domu, tylko zostaniesz ze mną.

            Sehun uśmiechnął się subtelnie, czując nagły przypływ ciepła, kiedy pokiwał potwierdzająco głową.

**

            Atmosfera, która panowała w domu Luhana biła na głowę każdą inną, z którą Sehun jak dotąd się spotkał. Wszędzie roznosił się przyjemny zapach farby i coś jeszcze, coś niezidentyfikowanego, czego nie dało się opisać słowami i do niczego przypisać. Ale idealnie komponowało się z jałowymi kolorami, które królowały na ścianach i z poczuciem zimna, które towarzyszyło wszystkim pomieszczeniom.

            - Więc jednak jesteś malarzem – powiedział jakby sam do siebie, lustrując wzrokiem sztalugi porozstawiane w całym domu. Było ich pełno, w miejscu, które powinno być chyba salonem, a wyglądało jak wielka pracowania, znajdowała się ich największa ilość.

            - Chyba.

            - Chyba?

            - Nie znam definicji słowa ,,malarstwo’’, a już tym bardziej pojęcia ,,malarz’’. Nie wiem, czy mogę nazwać się malarzem. W sumie to skomplikowane, ponieważ malarzem może być każdy i nikt – to artystą trzeba się urodzić. Ale ja nie myślę o byciu nim, kiedy sięgam po pędzel. Nie rozważam, czy to, co wyjdzie spod mojej ręki spodoba się innym, kiedy staję przed sztalugą. Po prostu zaczynam wtedy rozmyślać bardziej obrazowo. Wszystko, co pojawi się w mojej głowie odtwarzam na płótnie. Mój umysł zaczyna funkcjonować w inny sposób – nie skupiam się na słowach, skupiam się na wyobrażeniach. I wcale nie wiem, czy właśnie tak zachowują się malarze.

            - Myślę, że tak właśnie zachowują się malarze.

            - W takim razie, jeśli chcesz, uważaj, że nim jestem.  

            Rozejrzał się z dookoła siebie, aż jego wzrok nie natrafił na Hana i wtedy się zatrzymał. W mdłym świetle żarówki, która oświetlała pomieszczenie wyglądał na zmęczonego, kiedy podszedł do jednej ze sztalug. Stojące na zewnątrz lampy, niemal naprzeciwko okna, odbijały się złociście w jego rozbieganych oczach.

            Sehun z trudem oderwał od niego wzrok, by przyjrzeć się z uwagą regałom. Roiło się na nich od kolorowych okładek, pastelowych kopert, różnego rodzaju rękopisów i rysunków. Wszystko wyglądało na stare i wyblakłe, przesiąknięte magią przeszłości.

            - Mam wrażenie, że ten dom jest po brzegi wypełniony wspomnieniami – powiedział, przejeżdżając palcem po jasnoróżowym grzbiecie jednej z grubych książek. Spojrzał pytająco na Luhana, a kiedy uzyskał pozwolenie, wyciągnął ją. Mitologia.

            - Tak, dlatego go nienawidzę.

            - Chcesz o czymś porozmawiać?

            - Nie. To są te rzeczy, o których nie chce się mówić. Nawet nie czuję takiej potrzeby. Może kiedyś, ale na pewno nie dzisiaj.

            Może kiedyś zabrzmiało dla Sehuna jak nie mam zamiaru zapomnieć o tobie za tydzień. Poczuł jak ta myśl przegania niepokój, który zaczął czaić się w nim na myśl, co będzie rano, jutro, za miesiąc.

            Jednocześnie poczuł się naprawdę dziwnie, nie mogąc przed samym sobą wytłumaczyć tego, co się z nim dzieje i czemu całkiem obca mu osoba budzi w nim w tyle emocji. Właśnie, uczucia. I to w dodatku takie, jakich nie czuł od tak dawna.

            - Tylko proszę, nie uważaj mnie za kogoś, kto chce cię wykorzystać, bo zapraszam cię do domu na noc, chociaż ledwo, a nawet wcale się nie znamy. To wina tego, że po prostu potrzebuję trochę towarzystwa, czegoś tak cholernie prostego i ludzkiego, do czego nie jestem przyzwyczajony. I dziwnie się z tym czuję, ale masz w sobie coś, co pomaga mi się wyciszyć. I to wszystko jest dla mnie takie niecodzienne i nowe, i… - nie dokończył, ponieważ Sehun podszedł do niego i po prostu objął go, wzdychając cicho.

            - W porządku – powiedział kojąco. Han nie musiał mu niczego tłumaczyć, ponieważ najwyraźniej obaj czuli to samo.

            Później dwie godziny spędzili na rozmowie o nastrojach. Oparci plecami o zimną ścianę, siedzieli na wspólnym łóżku, mówiąc o tym, jak źle było im obu w ostatnich dniach, jak wiele rzeczy ich drażniło, jak desperacko próbowali od tylu spraw uciec.

            Z każdym ich kolejnym słowem coś zaczynało się pogłębiać. Zdania, które wypowiadali w swoją stronę były jak obwiązane wokół ich ciał liny, które zaciskały się, sprawiając, że byli coraz bliżej siebie. Han zaczynał coraz bardziej się otwierać i z tego powodu nieświadomie próbował odepchnąć ich od siebie. Nie wiedział dlaczego, Oh też nie miał o tym zielonego pojęcia. Aczkolwiek mimo wszystkich tych upartych gestów, sam jednocześnie brnął dalej i paradoksalnie chciał, by liny zaciskały się. Sam pokonywał odległości dzielące ich umysły, które sam tworzył i rujnował dystans tylko po to, aby sekundę później znowu zacząć go budować. W swoim zachowaniu z każdą chwilą zaczynał coraz bardziej przypominać Syzyfa. Wtaczał z wysiłkiem wszystko, co miało ich od siebie odrzucić na szczyt wspólnych myśli, ale wystarczyła chwila nieuwagi, tuż przy linii mety, by jego starania legły w gruzach – by znowu zaczął patrzeć na muzyka w inny sposób i musieć wrócić na start.

            Sehun zapamiętał tylko to i nutę zapachu truskawkowej świeczki zapachowej oraz fakt, że wschodziło słońce, kiedy zasypiali. 

**

            Kiedy otworzył oczy, czuł, że dzień już dawno się rozpoczął; że wszyscy weszli już w swój dzienny obieg, a on był jedną osobą, która obudziła się tak późno. Następnie zarejestrował, że Luhana nie było obok i przez chwilę pomyślał, że może to wszystko jedynie mu się śniło, a zachwycający malarz o pięknym głosie, niesfornych, niemal wiewiórczych, włosach i ciepłych jak roztopiona czekolada oczach nie był prawdziwy. Ale przecież miejsce, w którym się znajdował nie było jego domem. Tutaj cały czas pachniało farbami, było chłodno, a w rogu sypialni stała sztaluga, płótnem zwrócona ku ścianie, jakby nie była warta uwagi.

            Więc pomyślał, że może jest w kuchni, ale potem okazało się, że była to tylko pomyłka. Mężczyzna stał na środku salonu-pracowni z pędzlem w dłoni. Jego wprawiona w lekkie ruchy ręka pozostawiała po sobie pudrowe, gładkie pociągnięcia na białej fakturze. Sehun nie wiedział, czy powinien mu przeszkadzać, więc stał w wejściu, zapinając swoją rozpiętą do połowy koszulę. Obserwował jak Han, balansujący gdzieś poza granicami rzeczywistości, tworzy, nie odrywając wzroku od płótna i właśnie wtedy go natchnęło.

            Letnie słońce, skowyt ptaków, błękitne niebo zdobione potężnymi śnieżnobiałymi chmurami i punkt, który to wszystko napędza – pasja wymieszana z powagą, muśnięta nutą desperacji, owinięta pięknem.

            Z prędkością światła odnalazł kawałek papieru i wieczne pióro. Narysowawszy na całej długości kartki prowizoryczną pięciolinię, zaczął kreślić na niej w pośpiechu niedbałe nuty, bojąc się, że chwila przerwy wystarczy, by to, co rozbrzmiało w jego głowie nieodwracalnie przepadło.

            Poczuł, że to właśnie to, o czym mówił Han. Wersal powoli oddawał mu wenę, skłoniony do tego faktem, że Sehun wreszcie zaczął czuć, zupełnie jakby Paryż miał w tym swój mały udział. Te miasta żyły i trzymały pieczęć nad wszystkim, co działo się w ich zasięgu. Odbierały kawałki duszy oziębłym sercom i oddawały je dopiero, kiedy zaczynał rodzić się w nich płomyczek ciepła. Właśnie tak było i Oh wiedział, że Lu Han również był o tym święcie przekonany.

            Zanim wyszedł, zostawił Hanowi małą karteczkę z adresem i usprawiedliwieniem, że poszedł do domu, aby tworzyć. Miał cichą nadzieję, że Lu przyjdzie.

**

            I przyszedł.

            Słońce chyliło się już ku zachodowi, a Sehun od kilku godzin siedział przy fortepianie i na przemian kreślił i zapisywał kolejne nuty na położonej naprzeciwko niego pięciolinii. Palce zaczynały boleć go od ciągłego naciskania na klawisze, a szklanka wódki stała na gładkiej powierzchni instrumentu do połowy opróżniona. Ale on sam nie czuł się ani trochę zmęczony, wręcz przeciwnie, miał wrażenie, że jest w stanie spędzić w tym miejscu całą noc.

            Fortepian stał na samym środku dość dużego salonu. Ciemny odcień błękitu współgrał z jasnymi drewnianymi meblami, tworząc idealną dla oka ich właściciela harmonię. Na ścianie równoległej do masywnego starodawnego okna wisiała stara nieużywana  od wieków gitara akustyczna. Nie wiedział dlaczego przestał na niej grać, ale od kilku lat nie musiał jej dotykać. Wystarczyło mu, że na nią patrzył.

            Po raz kolejny skreślał kilka nut z rzędu, które przestały pasować mu do całości, kiedy usłyszał dzwonek, który z echem rozniósł się po jego pogrążonym w półmroku mieszkaniu. Wstając, zarejestrował, że zapomniał poodsłaniać zasłony i rolety.

            Otworzył drzwi i zupełnie jak nastolatek, którym był lata temu, zapomniał jak się oddycha, ponieważ Lu Han stał tam, uśmiechając się nieśmiało. Jego sylwetka kąpała się w załamujących się promieniach słonecznych, które przedzierały się uparcie przez kłęby chmur. Niebo za nim mieniło się odcieniami różu i pomarańczy, gdzieniegdzie muśnięte jeszcze pozostałościami dziennego błękitu i Sehun zastanawiał się, czy istnieje piękniejszy widok, niż ten, który właśnie się przed nim prezentuje.

            - Więc dobrze trafiłem – powiedział jakby sam do siebie. Oh otworzył drzwi szerzej i wpuścił go do środka. – I jak ci idzie? – zapytał, wchodząc wraz z Sehunem do salonu. Uśmiechnął się na widok porozwalanych wokół fortepianu kartek.

            - Dość, że tak powiem, intensywnie – Oh odniósł się do tego, co skupiło na dłużej uwagę mężczyzny. – Ale idę w dobrym kierunku.

            Han pokiwał głową z uśmiechem i był to ten rodzaj uśmiechu artysty, który doskonale rozumie to, co słyszy. Potem podszedł do niewielkiego stolika, by zamknąć butelkę wódki, która na nim stała, tłumacząc, że przecież w przeciwnym razie wywietrzeje.

            Sehun w tym czasie zdążył ponownie usiąść przy fortepianie i Lu przez kilka następnych minut obserwował go z uwagą. Patrząc na tego mężczyznę, widział coś, czego nie dostrzegał jeszcze nigdy w nikim. Coś składającego się z fascynacji, nastoletniego zauroczenia i czegoś jeszcze, jakiejś nieznanej mu mieszanki wybuchowej. Było mu to tak obce, że aż sam nie do końca w to wierzył.

            - Zawsze chciałem potrafić zagrać coś fortepianie – powiedział z niemym wyrzutem, wciąż niezadowolony z tego, że los nie podarował mu daru panowania nad tym pięknym instrumentem. Mówiąc to, podszedł do Oh i położył rękę na jego spiętym ramieniu.

Delikatnie zacisnął palce na miękkim materiale jego koszuli. Nie tej samej, którą miał na sobie ubiegłego dnia oraz o poranku. Ta miała malinowy kolor i była bardziej przyjemna w dotyku. Han zauważył, że Sehun zdążył całkowicie doprowadzić się do porządku po tej spontanicznej nocy spędzonej poza domem. Zapach jego perfum stał się znów bardziej intensywny, a włosy, choć niesforne, wyglądały na perfekcyjnie ułożone, zupełnie jakby każdy element ich nieładu był precyzyjnie zaplanowany.

Muzyk poprosił, aby usiadł obok niego, a kiedy to zrobił, skupił na nią całą swoją uwagę.          

- Więc spróbuj – Sehun zaproponował beztrosko, jakby była to najprostsza rzecz na świecie.

- Nie umiem.

- Ale przecież możemy udawać.       

Był to najpiękniejszy sposób udawania, jakiego malarz kiedykolwiek doświadczył, kiedy Oh kazał mu położyć palce na klawiszach, a potem zręcznie kierował jego dłońmi z taką łatwością, jakby fakt, że palce, którymi manewrował nie należą do niego wcale nie był problemem.

Wybrał spokojną melancholijną melodię. Nie czytał z nut, miał je w swojej głowie. Opierał brodę na ramieniu Lu Hana, mając półprzymknięte oczy. W pewnym stopniu zamknięty w swojej wyobraźni, miał wrażenie, że cały pokój zaczyna wirować, a tylko oni wciąż stoją w miejscu, niemożliwi do poruszenia.

A kiedy delikatne dźwięki przestały przecinać powietrze, obaj czuli się tak, jakby minęła cała wieczność. Na rękach Hana pojawiła się gęsia skórka, zdradzały to podciągnięte do łokci rękawy czarnego swetra, który miał na sobie. Sehun przejechał niemal nieodczuwalnie opuszkami palców po odsłoniętym miejscu, wysyłając do kręgosłupa Lu serię dreszczy. Drugą ręką wciąż go obejmował, przykrywając jego dłoń swoją własną, kiedy przybliżył twarz do jego twarzy, delikatnie muskając wargami linię jego szczęki, zanim zdobył się na złożenie na jego policzku motylego pocałunku.

Wszystko stało się ciche i spokojne, kiedy oparł głowę o jego szyję i przyciągnął do siebie jeszcze bardziej, zamykając w żelaznym uścisku – tak ciepłym, że temperatura letniego ciepłego wieczora nie mogła się z nim równać.

- Jeśli każde udawanie wyglądałoby w ten sposób, to mógłbym udawać całe życie – Han przerwał panującą między nimi ciszę, ale klimat, który stworzyli, wcale nie opadł.

**

Tą noc obaj spędzili samotnie. I Sehun czuł się dziwnie za sprawą dwóch rzeczy: po pierwsze - źle było mu z tym, że Hana nie ma obok, a po drugie – sam był zdziwiony faktem, że wystarczyła jedna noc spędzona z przypadkowo spotkanym malarzem, aby odzwyczaił się od wieczornej samotności, która towarzyszyła mu od bardzo, bardzo dawna.

Ale tworzył zawzięcie przez cały ten czas, kiedy księżyc królował na niebie. Wdychając świeże powietrze przesiąknięte specyfiką pogrążonego w śnie miasta, które wpadało do salonu przez otwarte na oścież okno, grał godzinami. Lekki wiatr poruszał co jakiś czas granatowymi firankami, a Sehun sięgał co kilkadziesiąt minut po malutki łyk wódki.

Nim się obejrzał słońce znowu pięło się po niebie ku górze, zastępując srebrny blask księżyca swoim złotym światłem. Wyszedł z kilkugodzinnego transu później, niż oczekiwał, ponieważ zegar ścienny podpowiadał mu, iż jest już dziesiąta osiemnaście i kiedy zauważył to, jego piosenka była już prawie gotowa. Ostatnie kończące ją wersy grały mu w głowie cichą melodią, ale postanowił odłożyć je na później.

Czuł się zmęczony. Po raz pierwszy od długiego czasu czuł się na tak niesamowicie zmęczony, że kiedy wstał od instrumentu, w pierwszej chwili odnosił wrażenie, że nie ma siły, by ustać na nogach. Jednocześnie bolały go niemal wszystkie kości i minęło niecałe pięć minut, zanim zdołał dojść do kuchni.

Wypił w pośpiechu mocną kawę bez mleka i umył szklankę po alkoholu. Sen był ostatnią rzeczą, o której myślał.

Wychodząc, Han powiedział mu, że chciałby, aby Sehun odwiedził go następnego dnia. Dodał również, że ma po prostu wejść, bez fatygowania się o pukanie, ponieważ jeśli będzie malował, to najzwyczajniej w świecie mu nie otworzy. I tylko to chodziło mu po głowie.

Drogę do różowych drzwi przebył tak, jak chodzą ludzie, którzy odwiedzają jakieś miejsce od dzieciństwa - jakby drogę nie od dziś znał na pamięć.

Poświęcił nieco uwagi małemu krzaczkowi, który wciąż tam stał. Nie wyglądał lepiej ani gorzej – prezentował się tak samo i z jakiegoś powodu Oh zaczął zastanawiać się, czy ma się z tego cieszyć czy może być zmartwionym.

Z mieszanymi uczuciami zauważył, że w przeciągu tych kilkunastu minut zaczęło się chmurzyć.

A później ostrożnie nacisnął na klamkę. Drzwi ustąpiły natychmiast, otwierając się bezszelestnie. W domu Luhana panowała niemal całkowita cisza, zakłócana jedynie przez dźwięk kroków Sehuna.

Powędrował wprost do salonu, ponieważ strzelał, że właśnie tam zastanie malarza. I nie chybił.

Jedna ze sztalug stała przy oknie, a Han tuż obok niej, opierając się dłońmi o parapet ze spuszczoną głową. Ten widok go zaniepokoił.

- Han? – zapytał cicho i bez przekonania, zupełnie jakby mówił do ściany.

Mężczyzna odwrócił się i Oh musiał przyznać, że nie wyglądał najlepiej. Jego włosy były w jeszcze większym nieładzie niż zwykle, pod oczami widniały dobrze widoczne sińce.

- Już jesteś – stwierdził. Przeczesał obiema dłońmi swoje włosy, zarzucając je do tyłu i odetchnął głośno, próbując wyrównać oddech.

- Co się stało? – Podszedł do niego tak blisko, że jeszcze centymetr, może dwa, a zupełnie by na niego napierał.

- Czułeś się kiedyś przytłoczony własną sztuką, Sehun? – zapytał z niemą desperacją. Muzyk zmarszczył brwi.

- Nie. A ty właśnie tak się teraz czujesz?

- Najwidoczniej.

- Dlaczego?

- Widzisz te wszystkie obrazy? – Wskazał na mnożące się w oczach dzieła sztuki. – To ludzie.

- Ludzie?

- Tak. Każdy człowiek przybiera jakąś formę, dowolną barwę, ciepły lub zimny nastrój, który od niego bije. Wszystkie jego cechy albo idealnie z nim współgrają i gładko przylegają do płótna, nie będąc nadmiernie zauważalnymi, albo są tylko ciężką warstwą farby. Każdy człowiek ma w sobie ocean, wschód słońca, niebo, kwiaty, zieloną łąkę czy cokolwiek innego. Do wszystkiego, co stworzyłem zainspirowali mnie ludzie, których spotkałem.

Sehun spojrzał na stojący w rogu pomieszczenia obraz. Przedstawiał pogrążony w ciemności nocy rynek jakiegoś miasta, nad którym sennie czuwał jedynie przysłonięty w połowie przez chmury księżyc.

- Hm – mruknął cicho – a co z tamtym?

- Nic, do czego warto wracać.

            - Chyba jednak warto do tego wracać, skoro tak strasznie wyróżnia się od pozostałych.

            - Nie wiesz, dlaczego się wyróżnia?

            - Domyślam się.

            - Artyści nie tworzą niczego dobrego, dopóki sztuka nie staje się dla nich ukojeniem. I ze mną naprawdę było tak samo. Jej imię cały czas siedzi w najciemniejszym zakątku mojego umysłu i staram się udawać, że go nie pamiętam, bo nie chcę, żeby znowu wyszło z moich ust. Ale miała piękne blond włosy, które uwielbiała związywać w warkocze. I lubiła koszule i wstążki. A ja to kochałem. Chociaż nie wiem, czy ją też kochałem. Jednak chciałem, żeby była tylko moja i żeby nikt inny na nią nie patrzył, ale to chyba tylko dlatego, że nigdy nie byłem dla kogoś najważniejszy. Dla niej właśnie taki się stałem i traktowała mnie jak kogoś, z kim będzie do końca świata, dopóki nie odeszła i nie zostawiła mnie z tym gównianym poczuciem, że jednak nic nie znaczę. Jedyne czego potrzebowałem w życiu to czuć się ważnym i ona mi to zapewniła, a potem bezlitośnie odebrała. Ale to, jak do niej podchodziłem było cholernie egoistyczne - na tyle, że nawet nie chciałem jej szukać i próbować odzyskać. Nie, ja na pewno jej nie kochałem, po prostu trochę tęskniłem za tą świadomością, że ktoś skoczyłby za mną w ogień. Rozumiesz już? Ten obraz był jednym z moich pierwszych, które zacząłem malować tak… naturalnie. I słowa ,,Prawdziwy artysta to cierpiący artysta’’ wtedy idealnie mnie opisywały. Nienawidzę tego obrazu całym sercem, bo przypomina mi, jak czułem się, kiedy zniknęła, jak pusto mi było bez jej rzeczy pałętających się po moim domu. Obrazuje to, że pierwszy raz tak cholernie bolała mnie czyjaś strata i to dlatego jest pogrążony w najciemniejszych barwach. Ona pomogła mi spojrzeć na ludzi jak na obrazy i tego też nienawidzę, ponieważ człowiek musi mnie opuścić, żebym mógł zobaczyć, kim był naprawdę. Nie ma nic gorszego niż malowanie o tym, co było, ale przeminęło i zostało w przeszłości razem z kawałkiem mnie, ale nie potrafię malować inaczej. Tak samo bardzo nie znoszę faktu, że patrzę na ludzi przez pryzmat tego, jaki obraz powstałby z moich wspomnień o nim.

            Han mówił jeszcze długo, długo po tym, ale poprosił Sehuna w pewnym momencie, żeby po prostu przestał słuchać, bo musi się wygadać i równie dobrze może zrobić to do powietrza, tak jak zwykł to robić wcześniej. I Sehun naprawdę przestał. Zatopił się w głębi jego oczu, w których gromadziły się łzy, w jego głosie, który pieścił jego zmysł słuchu muzyka z każdym słowem; zatracił się w sposobie z jakim się poruszał, kiedy zaciągał się papierosem i to, że nawet dym nikotynowy, który wypuszczał za okno wyglądał jak dzieło sztuki tylko dlatego, że wypływał z ust tego pięknego człowieka.

            A potem tylko wyrzucił niedopałek wprost w lejący się z nieba deszcz i podszedł do Sehuna. Usiadł sfrustrowany obok niego, ciężko oddychając. Oh wyciągnął rękę w jego stronę i pogładził jego porozrzucane na wszystkie strony włosy, kiedy ten oparł głowę na jego ramieniu.

            - Pada – Han powiedział bez emocji, jakby to, co wylewało się z niego przez ostatnie kilkadziesiąt minut było tylko złudzeniem.

            - Może to i lepiej.

            - Jesteś muzykiem. Lubisz deszcz?

            - Chodzi ci o dźwięki, jakie tworzy?

            - Jeśli tak to rozumiesz, to tak. Właśnie o to chodzi.

            - Tak, lubię. Chociaż czasem są uciążliwie.

            - Na przykład kiedy?

            - Kiedy chcę zebrać myśli.

            Luhan nic nie odpowiedział, nawet się nie uśmiechnął. Jedynie przymknął oczy, mocniej przylegając ciałem do boku Sehuna, wyrównując swój wciąż nierównomierny oddech.

**

            Po dwóch tygodniach od ich przypadkowego spotkania i rozmowy rozpoczętej zapominalstwem Hana nawet w takich momentach, jak chęć jak najszybszego zapalenia papierosa, Oh Sehun zdążył przyzwyczaić się do obecności Lu Hana zupełnie jak adoptowany pies, który zaaklimatyzował się w nowym domu w ciągu kilku dni, zdążając przyzwyczaić się do obdarowywania go ciepłem i miłością.

            Luhan w tym czasie nie stworzył ani jednej smugi na swoim obrazie. Odstawił go pod ścianę, tak jak wszystkie inne i pozwolił, aby rzucał się w oczy, wprawiając człowieka w niespotykane drażniące uczucie, że chce się zobaczyć to dzieło w całości, dopracowane w każdym calu. Za to piosenka Sehuna leżała już dumnie na stojaku do nut przy fortepianie, skończona i piękna, napawająca niesłychaną dumą swojego autora.

            W ciągu tych czternastu dni zdążyli również zrujnować dzielący ich dystans niemal całkowicie, a Lu wydawał się już wcale z tym nie walczyć. Nie wiedzieć czemu; może stwierdził, że tak będzie lepiej – pozwolić na taki rozwój wydarzeń, jaki zaplanował sobie los – a może zwyczajnie się poddał. Wprawiało to muzyka w niepokój, ale nie potrafił określić dokładnego powodu.

            Kiedy odwiedził Hana dokładnie w czternastym dniu ich znajomości, niebo było niemal jednolicie pomarańczowe. Malarz siedział na parapecie przy otwartym na oścież oknie i palił papierosa. Sehun obserwował, jak raz po raz zaciągał się dymem, który następnie wydmuchiwał leniwie w powietrze. Lekki wiatr poruszał niemal niedostrzeganie pojedynczymi malutkimi puklami jego włosów. Oh nie wiedział, czy było to za sprawą sposobu w jaki światło padało na twarz i całą sylwetkę Luhana, czy to sprawka czegoś, co Han miał w sobie od zawsze, ale czuł, jak włosy jeżą mu się na ciele, kiedy na niego patrzył. Dreszcz przebiegł po całej długości kręgosłupa muzyka, gdy ich spojrzenia wreszcie się skrzyżowały.

            - Wciąż nic? – zapytał, wzrokiem wędrując na niedokończony obraz.

            - Tak, wciąż. – Sehun jedynie westchnął, podchodząc bliżej. – Ale to nic. Chodzi o to, żebym w ogóle go kiedyś skończył. Nieważne, czy dzisiejszej nocy, za dwa dni czy za rok. – No tak, Han zawsze to powtarzał.

            - Ale coś chyba cię trapi, zgadłem? – Oparł się dłonią o parapet, stając bokiem do Luhana. Czuł bijące od niego ciepło.

            - Chyba. Sam nie wiem.

            - Han, powiedz mi, co się dzieje – nalegał. Wyjrzał za okno, zapowiadała się ciepła noc.

            - Po prostu nie chcę, żebyśmy byli przyjaciółmi, Sehun. Nie chcę powtórki z rozrywki. Nie masz być dla mnie kimś takim, jak ona. Nie masz dawać mi tylko pieprzonych powodów do budowania poczucia własnej wartości. Nie masz być dla mnie. Masz być ze mną. I to głupie, bo przecież znamy się zbyt krótko, ale w dzisiejszych czasach przecież wszystko jest głupie i niepoważne, a to o czym ci właśnie mówię jest tym, czego chcę. Chcę budzić się obok ciebie rano i wdychać twój zapach. Obserwować jak tworzysz muzykę i patrzeć na ciebie jak na człowieka, który pokazuje światu coś cholernie pięknego, a jednocześnie jest tylko mój. Chcę, żebyś śmiał się ze mną do kubka porannego soku pomarańczowego i czuć twoje usta na mojej szyi. Przepraszam, jeśli wymagam zbyt wiele, ale emocje to jedyna rzecz na świecie, nad którą nigdy nie będę potrafił zapanować.

            Oh słuchał go z uwagą. Pochłaniał każde słowo, które wydobywało się z ust tego cudownego mężczyzny i każde po kolei analizował. Kiedy wszystkie wypowiedziane przez Luhana zdania skleiły się wreszcie w jedną spójną całość, Sehun czuł, że była to jedna z tych rzeczy, które każdy człowiek skrycie chciałby kiedyś usłyszeć.

            Wziął głęboki oddech, zanim zdobył się na, jego zdaniem, bardzo ryzykowny ruch. Pochylił się nad niższym mężczyzną i układając dłoń na jego karku, pocałował go – tak delikatnie, zmysłowo i niewinnie jak nigdy nikogo nie całował.

            Dłoń Hana zacisnęła się rękawie Sehuna, kiedy oddał leniwy pocałunek, nigdzie się nie śpiesząc. Obaj nie mogli oprzeć się myśli, że ta sytuacja prezentowała się wręcz idealnie. Zbliżyli się do siebie, stojąc pod oknem o zachodzie słońca, poruszeni wiele obiecującym wyznaniem. Wokół nich roztaczał się zapach farby, mieszający się ze świeżością letniego powietrza, a ich wargi pasowały do siebie idealnie.

            Umysł Oh Sehuna był zbyt przyćmiony, aby na bieżąco rejestrować wszystkie bodźce.  Kiedy ocknął się z tej chwilowej niepoczytalności, Luhan rozpinał guziki jego koszuli, a odgłosy napełnianej wanny łaskotały jego uszy.

            Woda była ciepła, może nawet nieco zbyt ciepła. Jej temperatura pozostawiała po sobie ślad w postaci skupiającej się na lustrze pary, ale nie była to rzecz, która obchodziła teraz Sehuna.

            Han był ciekawszy. Kropelki wody połyskiwały na jego nieskazitelnym ciele, tworząc widok, który zapierał muzykowi dech w piersi.

            - Mam wrażenie, że mogę opisać cię w trzech głupich słowach.

            - Ach tak? W jakich?

            - Dali, Van, Picasso.

            - Dlaczego?

            - Bo jesteś większym dziełem sztuki niż wszystkie ich obrazy razem wzięte.

            Na twarzy Lu Hana rozkwitł uśmiech, który jedynie utwierdził Oh w słuszności jego słów. Czuł, że chce, aby sytuacje takie jak ta były dla nich czymś zupełnie normalnym – aby ich wzajemne towarzystwo było najbardziej kojącą rzeczą na świecie.

            Luhan przejechał palcem po mokrej piersi Sehuna i zaczepiając o jego przedramię, sunął niżej, nie pozwalając, by umknęło mu żadne, nawet najmniejsze załamanie mięśni. W jego oczach odbijały się promyki światła, sprawiając, że wzrok Hana wyglądał jak najpiękniejsze na świecie perły.

            - Jesteś jak idealne płótno, Sehun. Takie, na którym nie trzeba malować blizn przeszłości i bolesnej pustki.

            - Więc namaluj na nim coś innego.

            - Co?

            - Miłość, Han.

            Nie czekał na potwierdzenie swojej propozycji czy wyrażenie na nią zgody. Złapał mężczyznę siedzącego naprzeciwko za nadgarstki i pociągnął w swoją stronę. Dźwięk nagle poruszonej wody przeciął powietrze w tym samym momencie, w którym palce Hana wplotły się między wilgotne włosy Sehuna.

            Całowali się tak, jakby właśnie od tego zależały ich życia. Jakby oddanie oddechu, który sekundę wcześniej został odebrany ważyło o losach świata. Chociaż ich mały świat właśnie się zatrzymał – na kilka dotyków i milion pocałunków, ponieważ właśnie w ten sposób zaczęli liczyć czas.

**

            To wszystko było jedynie początkiem. Rozpoczęciem historii, w którą wplątał się Sehun, kiedy otworzyły się przed nim różowe drzwi. Drzwi obok których stał mały, delikatny krzaczek – małe ostrzeżenie.

            Tak, ostrzeżenie. Przed czym? Przed faktem, że, no właśnie, to wszystko było jedynie historią. A każda historia ma swój początek i nieubłagalny koniec, który nadchodzi prędzej czy później, a im bardziej przekoloryzowana jest historia, tym trudniej pogodzić się z nadejściem jej końca.

            Właśnie dlatego Han nie wierzył w to, co mówił, a Sehun nie wierzył w to, co słyszał. Złudnie próbowali udawać, że coś między nimi istniało, ale był to tylko wymysł ich wspólnej wyobraźni – coś jak uczucie bycia śledzonym podczas samotnego spaceru o późnej porze.

            Właśnie z tego powodu Oh nie mógł pozbyć się wrażenia, że patrzy na mały kruchy krzaczek po raz ostatni, kiedy wychodził pewnego poranka z domu Luhana. Czuł się dziwnie zmęczony i dziwnie smutny, a umysł podpowiadał mu, że już nigdy nie otworzy ponownie różowych drzwi – że zamyka je za sobą na zawsze, bo już nigdy tutaj nie wróci.

            I nie wrócił. W rzeczywistości chyba obaj skrycie tego chcieli i potrzebowali, ale żaden z nich nie miał odwagi powiedzieć tego na głos. Właśnie z tego powodu jakiekolwiek słowa wyjaśnień były zbędne.

            Prawda była po prostu taka, że Lu Han prawdziwie kochał jedynie sztukę, a Oh Sehun kochał Lu Hana.